ସାହସୀ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ

ଉପକ୍ରମ

ନିଶା ଗରଜୁଥାଏ, ତୁହାକୁ ତୁହା ଶୀତଳ ପବନ ସାଙ୍ଗକୁ ଝିପି ଝିପି ବର୍ଷା ମଧ୍ୟ ହେଉଥାଏ । ଆଖପାଖର ବଣବୁଦା ଭିତରେ ସାଇଁ ସାଇଁ ପବନ ଭାସି ଆସୁଥାଏ । ଘଡଘଡି ଓ ଶ୍ୱାନଶ୍ୱାପଦଙ୍କ ରଡି ସହିତ ମଝିରେ ମଝିରେ ଅଶରୀରୀମାନଙ୍କର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଶୁଭୁଥାଏ । ଘନ ଘନ ବିଜୁଳି ଆଲୁଅରେ ଭୟାବହ ମୁହଁଟିମାନ ଦିଶିଯାଉଥାଏ ।

କିନ୍ତୁ ରାଜା ବିକ୍ରମାର୍କ ତିଳେ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ବିଚଳିତ ବୋଧ ନ କରି ପୁନର୍ବାର ସେ ପ୍ରାଚୀନ ବୃକ୍ଷଟି ପାଖକୁ ଲେଉଟି ଆସିଲେ ଓ ବୃକ୍ଷାରୋହଣ କରି ଶବଟିକୁ ଉତାରି ଆଣିଲେ । ତେବେ ସେ ତାକୁ ନିଜ କାନ୍ଧରେ ପକାଇ ସେହି ଶୁନ୍ଶାନ୍ ପଥ ଅତିକ୍ରମ କରିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବା ମାତ୍ରେ ଶବସ୍ଥିତ ବେତାଳ କହିଲା, “ରାଜନ୍, ତମେ ବହୁତ ସାହସୀ ଓ ସହନଶୀଳ; ନ ହେଲେ ଏ ବର୍ଷା ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ଏତେ କଷ୍ଟ କରନ୍ତ? କେବେ କେବେ ସାହସୀ ଓ ଶୁରବୀର ବ୍ୟକ୍ତି ମଧ୍ୟ ସମୟର ମୂଲ୍ୟ ନ ଦେଇ ଅବିବେକପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବହାର କରିବା ଦ୍ୱାରା ନିଜର ମାନସମ୍ମାନ ହରାଇଥା’ନ୍ତି । ଏ ସମ୍ପର୍କରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଶ୍ରୀକାନ୍ତର କାହାଣୀ କହୁଛି ମନଦେଇ ଶୁଣ; ଶୁଣିଲେ ଶ୍ରମଭାର ଲାଘବ ହେବ ।”

ବର୍ଣ୍ଣନା

ବେତାଳ ଗପିଲା : କୀର୍ତିକାମୀ, ରାଜ୍ୟରେ କିଶନ୍ଗଞ୍ଜ ନାମକ ଗ୍ରାମଟିଏ ଥାଏ । ସେଠାରେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ନାମରେ ସାହସୀ ଯୁବକଟିଏ ଥାଏ । ପିଲାଦିନୁ ସେ ପିତୃମାତୃହୀନ । ଗ୍ରାମଲୋକଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ ଓ ଦୟା ଫଳରେ ସେ କ୍ରମେ ବଡ ହେଲା ଏବେ ସେ ନିଜେ ପରିଶ୍ରମ କରି ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ହେଲା ।

ସେହି ଗ୍ରାମର ନିକଟରେ ଏକ ଜଙ୍ଗଲ ଥାଏ । ଥରେ ସେଠାରେ ବାଘଟିଏ ମାତିଲା, ଅନେକ ମଣିଷ ସେ ଖାଇଲା । ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଦିନେ ଖରାବେଳେ ଗଛ ଉପରେ ବସି ଗଛ କାଟୁଥାଏ । କାହାର କରୁଣ ଚିତ୍କାରରେ ସେ ହଠାତ୍ ଚମକି ଉଠିଲା । ଦେଖିଲା ଛୋଟ ଝିଅଟିଏ ଦୌଡୁଛି ଓ ବାଘ ତାକୁ ଗୋଡାଇଛି । କାଳବିଳମ୍ବ ନକରି ସେ କୁରାଢୀଟି ଧରି ଗଛରୁ ବାଘ ଆଗକୁ ଡେଇଁ ପଡିଲା । ତାପରେ ସେ ବାଘ ଓ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ମଧ୍ୟରେ ବହୁ ସମୟ ଧରି ଆକ୍ରମଣ ଓ ପ୍ରତିଆକ୍ରମଣ ଚାଲିଲା । ବାଘଟି ଶେଷରେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତର କୁରାଢୀ ଚୋଟରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଲା ।

ଏକଥା ଗ୍ରାମ ସାରା ରାଷ୍ଟ୍ର ହୋଇଗଲା ଓ କ୍ରମେ ସାରା ରାଜ୍ୟରେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତର ସାହସିକତାର ବିଷୟ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଲେ । ରାଜା ତାକୁ ଡାକି ବହୁତ ପୁରସ୍କାର ଦେଲେ ଓ ତାଙ୍କୁ ନିଜ ସୈନ୍ୟ ବିଭାଗରେ ରଖିନେଲେ ।

କିଛିଦିନ ବିତିଗଲା; ହଠାତ୍ ପଡୋଶୀ ରାଜ୍ୟର ରାଜା କାଳକେତୁ ଅକାରଣରେ ଏହାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଆକ୍ରମଣ କଲେ । ଦୁଇପକ୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ଘମାଘୋଟ ଯୁଦ୍ଧ ହେଲା । ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଯୁଦ୍ଧ କରୁଥିବା ସମୟରେ ହଠାତ୍ ଏକ ତୀର କାହୁଁ ଆସି ରାଜାଙ୍କ ଘୋଡା ଦେହରେ ବାଜିଲା । ଘୋଡା ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଚିତ୍କାର କରି ଦୁଇଗୋଡ ଟେକି ଠିଆ ହୋଇଗଲା, ତେଣୁ ରାଜା ପଡିଯାଉଥିଲେ । ଏହି ସମୟରେ ଅପରପକ୍ଷର ରାଜା କାଳକେତୁ ରାଜାଙ୍କର ଶିରଚ୍ଛେଦନ ପାଇଁ ଆଗେଇ ଗଲେ । ଠିକ୍ ଏହି ସମୟରେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ସେଠାରେ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ପହଁଚି ଯାଇ କାଳକେତୁଙ୍କ ତରବାରୀକୁ ନିଜ ତରବାରୀର ଆଘାତରେ ଦୂରକୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲା । ତା’ପରେ ତାଙ୍କ ଗଳାରେ ନିଜର ତରବାରୀକୁ ଲଗାଇ ରଖି ସେ କହିଲା, “କୁହ ରାଜା ଏବେ ତୁମେ ହାର ମାନିଲ ତ?”

ନିଜ ରାଜାଙ୍କର ଏପରି ଦଶା ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ସୈନ୍ୟମାନେ ଛତ୍ରଭଙ୍ଗ ଦେଇ ଯିଏ ଯୁଆଡେ ପାରିଲେ ଯଥାଶୀଘ୍ର ପଳାଇଲେ । ଏହାପରେ କାଳକେତୁଙ୍କୁ ବନ୍ଦୀ କରାଗଲା ।

ଯୁଦ୍ଧବିଦ୍ୟାର ସାଧାରଣ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ସେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଜାଣି ନଥିଲା, କେବଳ ନିଜର ବଳ ଓ ସାହସ ଦ୍ୱାରା ସେ ରାଜାଙ୍କର ପ୍ରାଣରକ୍ଷା କରିପାରିଲା । ତେଣୁ ରାଜା ଖୁସି ହୋଇ ତାକୁ ଅନେକ ମୂଲ୍ୟବାନ ବସ୍ତୁ ପୁରସ୍କାର ଦେଲେ ।

ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ସେସବୁ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ବସ୍ତୁ ଅସ୍ୱୀକାର କରିପାରୁ ନଥିଲା କି ସ୍ୱୀକାର ମଧ୍ୟ କରିପାରୁ ନଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲା, “ମହାରାଜ, ମୁଁ ଜଣେ ସାମାନ୍ୟ ସୈନିକ ମାତ୍ର । ସୈନିକର କାମ ହେଉଛି ତ୍ୟାଗ କରିବା ଓ ନିଜ ଜୀବନକୁ ବଳୀଦାନ ଦେବା । ରାଜାଙ୍କୁ ରକ୍ଷା କରିବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ନାଗରିକର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ଆପଣଙ୍କ ଜୀବନ ରକ୍ଷା କରିବା ଦ୍ୱାରା ମୁଁ କେବଳ ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରିଛି । ଆପଣ ମୋତେ କାହିଁକି ଏତେଗୁଡିଏ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ଜିନିଷ ପୁରସ୍କାର ଦେଉଛନ୍ତି?”

ରାଜା ଶ୍ରୀକାନ୍ତର ଏପ୍ରକାର ରାଜଭକ୍ତିରେ ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ । ସେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତକୁ ବିଧିବଦ୍ଧ ଭାବରେ ଯୁଦ୍ଧବିଦ୍ୟା ଶିଖାଇଲେ ଓ ତାକୁ ନିଜର ଅଙ୍ଗରକ୍ଷକ ଭାବରେ ରଖିଲେ ।

କେତେବର୍ଷ ପରେ ଥରେ ସେ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଦେଖାଦେଲା । ରାଜା ଭାବିପାରିଲେ ନାହିଁ ଯେ ଏବେ କ’ଣ କରାଯିବ । ଏପରି ସମୟରେ ରାଜଜ୍ୟୋତିଷ ବିଶାଳାକ୍ଷ ଦିନେ ଆସି ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲେ, “ମହାରାଜ, ଆମ ରାଜ୍ୟର ଦକ୍ଷିଣପଟରେ ଗୋଟିଏ ବିରାଟ କାଳୀ ମନ୍ଦିର ଅଛି । ସେଠାରୁ ସଂଗୃହିତ ହୋଇଥିବା ଶିଳାଲେଖରେ ଲେଖା ଅଛି ଯେ ଯଦି କେହି ନିଜକୁ ବଳୀ ଦେଇ ପାରିବ, ତେବେ ସେ ଯାହା କିଛିବି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥିବ ତାହା ନିଶ୍ଚୟ ଫଳିବ । କିନ୍ତୁ ଆଉ ଏକ ସର୍ତ୍ତ ଅଛି ଯେ ଯିଏ ନିଜକୁ ବଳୀ ଦେବ ତା’ର ମନ ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସନ୍ଦେହ ତଥା ଭୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଏପରି ଲୋକଟିଏ ମିଳିବ କି?”

ଜ୍ୟୋତିଷ ଯେତେବେଳେ ରାଜାଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେଉଥିଲେ ସେତେବେଳେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ସେହି ପାଖରେ ଥାଇ ସେମାନଙ୍କ ସବୁକଥା ଶୁଣୁଥିଲା । ସେ ରାଜାଙ୍କୁ କହିଲା, “ମହାରାଜ, ବଳୀ ପାଇଁ ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ । ବଳୀ ଦେବାବେଳେ ମୋ ମନରେ କୌଣସି ଭୟ କି ସନ୍ଦେହ ଆଦୌ ରହିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ମା’ କାଳୀଙ୍କୁ ପ୍ରସନ୍ନ କରାଇବି ଓ ଆମ ଦେଶରେ ବର୍ଷା ହେବା ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା ମଧ୍ୟ କରିବି ।”

ରାଜାଙ୍କୁ ଏତିକି ମାତ୍ର କହିବା ପରେ ସେ ସିଧା କାଳୀଙ୍କ ମନ୍ଦିରକୁ ଚାଲିଗଲା । ସେ ମନ୍ଦିର ଭିତରକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା ତ୍ରିଶୁଳଟିଏ ପଡିଛି । ସେ ତାକୁ ଉଠାଇ ଧରିଲା ଓ ମା’ କାଳୀଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲା, “ହେ ଜଗତଜନନୀ, ମୋତେ କୃତାର୍ଥ କର । ମୋର ପ୍ରାଣ ନେଇ ଆମ ରାଜ୍ୟରେ ବର୍ଷା କରାଅ – ଯେପରିକି  ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ଆଉ ନପଡୁ – ଲୋକ ଭଲରେ ରହିଥା’ନ୍ତୁ । ଏତିକି କୃପା କର ମା’ ।” ପ୍ରାର୍ଥନା କରିସାରିବା ପରେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ସେହି ତ୍ରିଶୁଳ ଉଠାଇ ନିଜ ଦେହରେ ଭୂଷି ଦେବାକୁ ଯାଉଛି ଠିକ୍ ଏତିକିବେଳେ ଦେବୀ ପ୍ରତିମା ଭିତରୁ ଶୁଣାଗଲା, “ବତ୍ସ, ମୁଁ ତୁମପରି ତ୍ୟାଗୀର ବଳୀଦାନ ଚାହେଁନାହିଁ, ତୁମେ ଖୁସିରେ ରୁହ । ତୁମର ଦେଶ ପ୍ରତି ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗ କରିବାର ବ୍ରତ ଅତି ଉଚ୍ଚକୋଟିର । ଏବେ ଯାଅ ଦେଖିବ ସାରା ଦେଶରେ ବର୍ଷା ହେବ ଓ ଚାରିଆଡ ସବୁଜ ପତ୍ରରେ ହସି ଉଠିବ ।”

ତା’ପରେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ହାତରୁ ତ୍ରିଶୁଳ ଖସି ଯାଇ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ଗତିରେ ତାହା ଆକାଶକୁ ଉଡିଗଲା । ସେହିକ୍ଷଣି ବାଦଲ ସବୁରେ ଆକାଶ ଛାଇଗଲା ଓ ମୂଷଳଧାରାରେ ବର୍ଷା ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏହାପରେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ରାଜଧାନୀକୁ ଫେରି ଆସିଲା । ରାଜା ତାକୁ ଜୀବିତ ଦେଖି ବହୁତ ଖୁସି ହେଲେ । ସେ ରାଜାଙ୍କୁ ସବୁକଥା ବିସ୍ତାର କରି କହିଲା, ରାଜା ତାକୁ ପ୍ରଶଂସା କରି କହିଲେ, “କେବଳ ତୁମରି ଯୋଗୁଁ ସମଗ୍ର ରାଜ୍ୟ ଆଜି ଦୁର୍ଭିକ୍ଷରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଲା । ଏବେ ତୁମେ ଯାହା ଚାହଁ ତାହା ମାଗିନିଅ । ତୁମକୁ ଆମ ରାଜ୍ୟର ଏକ ପ୍ରାନ୍ତରେ ମୁଖିଆ ରୂପେ ନିଯୁକ୍ତ କରିବାକୁ ମୁଁ ଚାହେଁ ।”

ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଉତ୍ତରରେ କହିଲା, “ମହାରାଜ, ମୁଁ ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମାତ୍ର କରିଛି । କୌଣସି ସ୍ଥାନର ମୁଖିଆ ହେବାକୁ ମୁଁ କେବେବି ଚାହେଁନାହିଁ । ମୁଁ ଯେମିତି ଅଛି ସେମିତି ରହିଥାଏ ।”

ଶ୍ରୀକାନ୍ତର ଉତ୍ତର ଶୁଣି ରାଜା ଆହୁରି ଖୁସି ହେଲେ । ସେ ରାଣୀଙ୍କ ସହିତ ତା’ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କଲେ ଏବଂ ରାଣୀଙ୍କର ଜଣେ ପ୍ରିୟସଖୀ ସହିତ ତା’ର ବିବାହ କରାଇ ଦେଲେ ।

ତିନିବର୍ଷ ବିତିଗଲା । ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଏବେ ଦୁଇଟି ପିଲାର ବାପ । ଥରେ ସେ ରାଜ୍ୟରେ ଆଉ ଏକ ସଂକଟର ସମୟ ଆସିଲା । ରାଜ୍ୟର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ଜଙ୍ଗଲରେ ତ୍ରିଜଟ ନାମରେ ଜଣେ ରାକ୍ଷସ ରହୁଥାଏ । ଆଗରୁ ତ ସେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଉତ୍ପାତ କରୁ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ଏବେ ପଥିକମାନଙ୍କୁ ଧରି ନେଇ ଖାଉଛି । ଏ ଖବର ଶୁଣି ରାଜା ବହୁତ ବିଚଳିତ ହେଲେ । ସେହି ରାକ୍ଷସ ଜଣକ ଖୁବ୍ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଓ ଭୟଙ୍କର ଥିଲା । ବଡ ବଡ ଦ୍ରୁମମାନଙ୍କୁ ଚେର ସହିତ ସେ ଉପାଡି ପକାଏ ଓ ହାତୀ, ଗଣ୍ଡାର ପ୍ରଭୃତି ବଡ ବଡ ଜୀବଙ୍କ ଉପରେ ବୃକ୍ଷ ପ୍ରହାର କରି ସେମାନଙ୍କୁ ସେ ମାରି ପକାଏ ।

ରାଜା ଦରବାରରେ କହିଲେ, “ରାକ୍ଷସର ଭୋଜନ ପାଇଁ ମୁଁ କିଛି ପଶୁମାଂସ ଓ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଖାଦ୍ୟ ସବୁଦିନେ ପଠାଇବି । କିନ୍ତୁ ସେସବୁ କଥା ରାକ୍ଷସକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ତା’ ପାଖକୁ ଆମତରଫରୁ ଦୂତ ହୋଇ କିଏ ଯିବ? ସେ ତ କିଛି ଜାଣିବା ପୂର୍ବରୁ ଦୂତକୁ ବି ଖାଇଦେଇ ପାରେ । ତେଣୁ ଏହି ସାହସିକ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଚାହେଁ ଆମରି ଭିତରୁ କେହି ସ୍ୱେଚ୍ଛାରେ ଯଦି ଯିବ ତ ଆହୁରି ଭଲ ।”

ସଭାରେ ସମସ୍ତେ ନୀରବ । ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଉପରେ ରାଜାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ପଡିଲା । ସେ କହିଲେ, “ଶ୍ରୀକାନ୍ତ, ପୂର୍ବରୁ ତ ତୁମେହିଁ ଅନେକ ସାହସିକ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଛ । ନିଜ ଜୀବନକୁ ମଧ୍ୟ ବଳୀଦାନ ଦେବାକୁ ଆଗେଇ ଯାଇଛ ଏବେ କୁହ ତୁମର ନିଷ୍ପତି କ’ଣ?”

ଶ୍ରୀକାନ୍ତ କିଛି ସମୟ ନୀରବ ରହିବା ପରେ କହିଲା, “ମହାରାଜ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ । ମୁଁ ସେ ରାକ୍ଷସ ପାଖକୁ ଦୂତ ରୂପରେ ଆଦୌ ଯାଇ ପାରିବି ନାହିଁ ।”

ରାଜା ଭାବିଥିଲେ ଶ୍ରୀକାନ୍ତହିଁ ଏହାର ସମାଧାନ କରିବ, କିନ୍ତୁ ତା’ର ଏପରି ଉତ୍ତର ଶୁଣି ସେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ନିରାଶ ହୋଇଗଲେ ।

ବେତାଳ ନିଜର କାହାଣୀ ଶେଷ କରି ବିକ୍ରମଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା, “ରାଜନ୍, ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ତ ଅଦମ୍ୟ ସାହସୀ ଓ ଯୁଦ୍ଧକଳାରେ ନିପୁଣ ଥିଲା । ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ, ରାଜାଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗ କରିବାକୁ ସେ କେବେ ମଧ୍ୟ ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦେଇନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏ କ୍ଷେତ୍ରରେ ତ୍ରିଜଟ ରାକ୍ଷସକୁ ଦେଖା କରିବାକୁ ସେ କାହିଁକି ଏପରି କହିଲା । ଏହା ତା’ ଅବିବେକୀର କଥାପରି ଲାଗୁନାହିଁ? ମୋର ଏ ସମସ୍ତ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦିଅ । ଉତ୍ତର ଜାଣି ମଧ୍ୟ ଯେବେ ତମେ କିଛିବି ନ କହିବ ତେବେ ତୁମର ଶିର ସ୍କନ୍ଧଚ୍ୟୁତ ହେବ ।”

ବେତାଳର ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି ମହାରାଜ ବିକ୍ରମ କହିଲେ, “ମଣିଷ ମନରେ ଉଚ୍ଚନୀଚ୍ଚ ଭାବନା ସର୍ବଦା ଯିବା ଆସିବାକୁ ଥାଏ । ପୁଣି ପରିସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଏକ କାରଣ । ଯିଏ ଅବିବାହିତ ଥାଏ ସେ ପାରିବାରିକ ଦାୟିତ୍ୱରୁ ମୁକ୍ତ ଥାଏ । ତା’ଉପରେ ପୁଣି ଶ୍ରୀକାନ୍ତର ବାପ ମା’ ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ । ଶ୍ରୀକାନ୍ତ ଯେତେବେଳେ ରାଜାଙ୍କ କଥାରେ ଅସମ୍ମତ ହେଲା ସେତେବେଳେ ସେ ବିବାହିତ ଓ ଦୁଇଟି ଛୁଆର ବାପ । ତେଣୁ ନିଜ ପରିବାରର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ତାକୁ ଜୀବିତ ରହିବାକୁହିଁ ପଡିବ । ଖାସ୍ ସେଇଥିପାଇଁହିଁ ସେ ରାକ୍ଷସ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ମନା କଲା । ସେଥିରେ ତ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଅବିବେକିତା ନାହିଁ, ଏହା ଅତ୍ୟନ୍ତ ସ୍ୱାଭାବିକ ।”

ରାଜା ବିକ୍ରମ ଉତ୍ତର ଦେବା ମାତ୍ରେ ତାଙ୍କର ମୌନଭଙ୍ଗ ହେଲା । ଉତ୍ତର ଶେଷ ହେବା ମାତ୍ରେ ଶବ ସହ ବେତାଳ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରୁ ଖସି ପୁନର୍ବାର ବୃକ୍ଷ ଡାଳରେ ଯାଇ ଝୁଲି ପଡିଲା ।

ଆଧାର: ଓଡ଼ିଆ ଗପ