ଅତିଲୋଭ ମୃତ୍ୟୁର କାରଣ

ଉପକ୍ରମ

ଥରେ ଓଧଟିଏ ପାଣିରେ ବୁଡି ବୁଡି ମାଛ ଖାଉଥିଲା । କିଆବୁଦାମୂଳରେ ଥିବା ବଣଭୁଆଟିଏ ଏହା ଦେଖିଲା । ତା’ର ବି ମାଛ ଖାଇବାକୁ ପାଟିରୁ ଲାଳ ଗଡିଲା । ହେଲେ ସେ ଖାଇବ କେମିତି । ତାକୁ ତ ପାଣିରେ ଭଲ ବୁଡିଆସେନି । ଏପରି କଲେ ମରିଯିବା ସାରହେବ ସିନା ।

ବର୍ଣ୍ଣନା

ବଣଭୁଆଟି ଯେମିତି ଚତୁର ସେମିତି ଠକ ବି ଥିଲା । ସେ ଏକ ଉପାୟ ପାଂଚିଲା କେମିତି ହେଲେ ଓଧ ହାତରୁ ମାଛଟିଏ ପାଇବ ବୋଲି ।

ଏବେ ବଣଭୁଆ ଓଧକୁ ଚାହିଁ କହିଲା, “ଆରେ ହେ ଦୁଷ୍ଟ ଓଧ, ତୁ କ’ଣ ଜାଣି ନାହୁଁ ଯେ ଏଇ ବଣୁଆ ନଈଟି ବାଘ ମହାରାଜଙ୍କର ବୋଲି । ଆଉ ବି ଜାଣିନାହୁଁ ମୁଁ ତାଙ୍କର ସାନଭାଇ ଏ ନଈକୁ ଜଗିଛି? ଯଦି ତୋର ବିଶ୍ୱାସ ହେଉନି ମୋତେ ଆଖି ପୂରେଇ ଦେଖ, ବାଘ ମହାରାଜଙ୍କ ଚେହେରା ସହିତ ମୋ ଚେହେରା ମିଶୁଛି ନା ନାହିଁ । ଏବେ ମୁଁ ଯାଉଛି ଏକଥା ବାଘମହାରାଜଙ୍କୁ କହି ତୋର ମୁଣ୍ଡକାଟ କରିଦେବି ।”

ବଣଭୁଆଠାରୁ ଏଭଳି କଥା ଶୁଣି ଓଧ ଠୋ’ ଠୋ’ ହୋଇ ହସିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ ଭଲଭାବରେ ଜାଣିଥିଲା ବଣଭୁଆ କେବଳ ମାଛ ଖାଇବ ବୋଲି ଏଭଳି ଫନ୍ଦି ଫିକର ଭିଆଇଛି । ଏହା ଭାବି ସେ ନୀରବ ରହିଲା ।

ଏଥର ବଣଭୁଆ ଅତି ନରମ ଗଳାରେ କହିଲା, “ଓଧ ଭାଇରେ, ମୁଁ ଅସଲ କଥାଟି କହିଦେଲି ବୋଲି ଭୟରେ କଥା କହୁ ନାହୁଁକି? ମୁଁ ଥାଉ ଥାଉ ତୋତେ ଡର କ’ଣ? ହେଲେ ମୋତେ ମାଛଟିଏ ଦେଇଦେଲେ ମୁଁ ଏକଥା ରାଜାଙ୍କୁ କହିବି ନାହିଁ ।” ମୋର ପେଟ ପାଇଁ ତ ଚାକିରି କରିଛି, ପେଟ ପୂରିଗଲେ ଗଲା ।

ଓଧଟି ବଣଭୁଆଠାରୁ ଅଧିକ ଚାଲାକ୍ ଥିଲା । ସେ ମନେ ମନେ ଭାବିଲା, ଦୁଷ୍ଟ ବଣଭୁଆଟା ମୋତେ ମିଛ ଧମକ ଦେଇ ଲାଂଚ ମାଗୁଛି । ସୁତରାଂ ତାକୁ ଭଲ କରି ପାନେ ଦେବି ଯେ ତା’ର ମନେ ପଡୁଥିବ । ଏହା ମନରେ ଚିନ୍ତାକରି ଓଧ ମଝି ନଈକୁ ଚାଲିଯାଇ ପୁଣି କହିଲା, “ଆରେ ବଣଭୁଆ ଭାଇ, ବାଘ ମହାରାଜା ମାଛ ଖାଇବେ ବୋଲି କାହିଁକି ମନ କରିଛନ୍ତି? ସୁତରାଂ ମୋତେ ମାଛ ଧରି ପଠାଇ ଦେବା ପାଇଁ ଖବର ପଠେଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ମୁଁ ମାଛ ଧରିବାରେ ଲାଗିଛି । ଦେଖୁନ କିପରି ପାଣିରେ ଥରକୁ ଥର ବୁଡି ବଡ ମାଛ କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି ଖୋଜୁଛି? ମୁଁ ଗୋଟିଏ ବଡ ରୋହିମାଛ ଧରି ଦେଇଛି ଯେ, ତାକୁ ଉପରକୁ ଟାଣି ଆଣି ପାରୁନି । ତୁମେ ଯଦି ମୋ ପାଖକୁ ଆସି ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଦିଅନ୍ତ ତେବେ ଦୁହେଁ ମିଶି ତାକୁ କୂଳକୁ ଟାଣି ଆଣନ୍ତେ । ପ୍ରଥମେ ପେଟପୂରା ଖାଇ ସାରିଲା ପରେ ବାଘ ମହାରାଜାଙ୍କ କଥା ବୁଝନ୍ତେ । ଭାରି ବଡ ମଞ୍ଜି ଲଗା ମାଛଟା, ଭାରି ସୁଆଦ ଲାଗିବ ।”

ଏବେ ମଞ୍ଜିଲଗା ମାଛ କଥା ଶୁଣି ବଣଭୁଆ ପାଟିରୁ ଲାଳ ଗଡିଲା, ମାଛ ଲୋଭରେ ସେ ଏକାବେଳକେ ଅଥୟ ହୋଇଗଲା ଯେ, ତାର ବୁଦ୍ଧି ହଜିଗଲା । ସେ ଭଲ ମନ୍ଦ କିଛି ଜାଣି ପାରିଲା ନାହିଁ । ବେଶୀ ସମୟ ଓଧ ଭଳି ପାଣିରେ ରହି ନ ପାରୁ ଥିଲେ ବି ଓଧ କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରି ଖପ୍ କିନା ପାଣି ଭିତରକୁ ଡେଇଁ ପଡିଲା । ପାଣି ସୁଅରେ ସେ କୁଆଡେ ହଜିଗଲା ତା’ର ପତା ମିଳିଲା ନାହିଁ । ବଣଭୁଆ ନିଜକୁ ଅତି ସିଆଣିଆ ଭାବି ଏବେ ତିନି ପାଞ୍ଜିରୁ ଗଲା ।

ଏଥିରୁ ଶିକ୍ଷା ମିଳେ – ଯିଏ ନିଜକୁ ଅଧିକ ଚତୁର ମନେକରେ, ମିଛ କଥା କହେ, ଅନ୍ୟକୁ ଠକିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରେ, ଲୋଭକରି ବସେ – ଶେଷରେ ସେ ବଣଭୁଆ ଭଳି ଦୁର୍ଦ୍ଧଶା ଭୋଗ କରେ।

ଆଧାର - ଓଡ଼ିଆ ଗପ