କଥା କହୁଥିବା ଗୁମ୍ଫା

ଉପକ୍ରମ

ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ‘ଖର୍ଣ୍ଣଖର’ ନାମକ ଏକ ସିଂହ ବାସ କରୁଥିଲା । ଦିନେ ସେ କୌଣସି ଖାଦ୍ୟ ନପାଇ ଏଣେ ତେଣେ ବୁଲିବାକୁ ଲାଗିଲା । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସେ କୌଣସି ଖାଦ୍ୟ ପାଇଲା ନାହିଁ । ଦିନ ଗଡିଯାଇ ରାତି ହେବାକୁ ବସିଲା । ଖର୍ଣ୍ଣଖର ଏକ ବଡ ଗୁମ୍ଫା ନିକଟରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା, ଏବଂ ଭାବିଲା, ଏହି ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟକୁ ଯେଉଁ ପ୍ରାଣୀ ଆସିବ, ତାକୁ ଧରି ଖାଇବି । ଏହା ଚିନ୍ତା କରି ଖର୍ଣ୍ଣଖର ସେହି ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ଲୁଚି ରହି ଶିକାରକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲା ।

ବର୍ଣ୍ଣନା

ସେହି ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ଆଗରୁ ‘ଦଧିପୁଚ୍ଚ’ ନାମକ ଏକ ବିଲୁଆ ବସବାସ କରୁଥାଏ । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ ହେବାପରେ ଦଧିପୁଚ୍ଚ ସେହି ଗୁହା ନିକଟରେ ଆସି ପହଁଚିଲା । ଦଧିପୁଚ୍ଚ ତ ମହା ଚତୁର । ସେ ଦେଖିଲେ ଏକ ସିଂହର ପଦଚିହ୍ନ ଗୁହା ଭିତରେ ପଡିଛି । କିନ୍ତୁ ସିଂହର ଫେରିବାର ପଦଚିହ୍ନ ପଡିନାହିଁ । ତେଣୁ ସିଂହଟି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭାବରେ ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟରେ ଅଛି । ବିଲୁଆ ଏହା ଚିନ୍ତା କରି ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟକୁ ଆଉ ପ୍ରବେଶ କଲା ନାହିଁ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବିଲୁଆଟି ସନ୍ଦେହରେ ପଡୁଥାଏ । କିପରି ସେ ସଠିକ୍ ଭାବେ ଜାଣିବ ସିଂହ ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ଅଛି କି ନାହିଁ । ହଠାତ୍ ଦଧିପୁଚ୍ଚର ମନକୁ ଏକ ଉପାୟ ଆସିଲା । ସେ ଗୁହାର ପ୍ରବେଶ ଦ୍ୱାର ନିକଟରେ ଯାଇ ଠିଆ ହେଲା ଏବଂ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ ଡାକିଲା, ‘ହେ ଗୁମ୍ଫା! ଗୁମ୍ଫା! ଏହାପରେ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ନୀରବ ହୋଇଗଲା’ । ଏହାପରେ ପୁଣି ଚିତ୍କାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା, ‘ହେ ଗୁମ୍ଫା! ଗୁମ୍ଫା! ମୋର ତୁମ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇଥିଲା ମୁଁ ଜଙ୍ଗଲରୁ ଫେରିବା ମାତ୍ରକେ ତୁମକୁ ସମ୍ବୋଧନ କରିବି । ତୁମେ ଆସି ମୋତେ ଏଠାରୁ ପାଛୋଟି ନେବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ମୋତେ ଆଜି ଡାକୁନାହଁ । ତେଣୁ ମୁଁ ଚିନ୍ତା କରୁଛି ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୁହାକୁ ଚାଲିଯିବି ।’

ସିଂହ ଯେତେବେଳେ ବିଲୁଆର କଥା ଶୁଣିଲା, ସେ ଚିନ୍ତାକଲା ଏହି ଗୁହା ବୋଧହୁଏ ପ୍ରତିଦିନ ବିଲୁଆକୁ ଡାକେ । ଆଜି ମୁଁ ଏଠାରେ ଥିବାରୁ ସେ ବୋଧହୁଏ ମୋତେ ଡରିଯାଇ ଆଉ ଡାକୁ ନାହିଁ । ଗୁହା ଯେପରି ଡାକେ, ମୁଁ ଯଦି ସେପରି ଡାକିବି, ତା’ହେଲେ ବିଲୁଆଟି ଏଠାକୁ ଆସିବ । ଆସିବାପରେ ମୁଁ ତାକୁ ମାରି ଖାଇବି । ସିଂହ ମନେ ମନେ ଏହି କଥା ଚିନ୍ତା କରି ଗର୍ଜନ କରି କହିଲା, ‘ବିଲୁଆ ଭାଇ! ଭିତରକୁ ଆସ । ମୁଁ ଏଠାରେ ତୁମକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ।’ ସିଂହର ଗର୍ଜନ ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରତିଧ୍ୱନିତ ହୋଇ ସାରା ଜଙ୍ଗଲ କମ୍ପାଇ ଦେଲା । ସିଂହର ଗର୍ଜନ ଶୁଣି ବଣର ସମସ୍ତ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଚମକି ଉଠିଲେ । ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ସିଂହ ଥିବାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପ୍ରମାଣ ପାଇସାରିବାପରେ ବିଲୁଆ ଏକ ଡିଆଁରେ ଆସି ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟରେ ।

ଗଳ୍ପଟି କହିସାରି ‘ରକ୍ତାକ୍ଷ’ କହିଲେ, “ବିପଦର ଆଗମନ ପୂର୍ବରୁ ନିଜେ ଆପଣାଛାଏଁ ସାବଧାନ ହେବା ଉଚିତ୍ । ତେଣୁ ରକ୍ତାକ୍ଷ ତା’ର ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କୁ କହିଲା, ଭାଇମାନେ ମୋ ସହିତ ଚାଲ ଅନ୍ୟତ୍ର ପଳାଇଯିବ । ରକ୍ତାକ୍ଷଙ୍କର ଅନୁଚରମାନେ ତାଙ୍କ କଥାରେ ଏକମତ ହୋଇ ସେହି ସ୍ଥାନ ଛାଡି ଅନ୍ୟତ୍ର ଚାଲିଗଲେ । ଏହି ଘଟଣାରେ ସ୍ଥିରଜୀବି ମନେ ମନେ ବେଶ୍ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ । କାରଣ ରକ୍ତାକ୍ଷ ଥିଲେ ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିଜ୍ଞ, ପଣ୍ଡିତ, ଅନ୍ୟମାନେ ମୂର୍ଖ । ରକ୍ତାକ୍ଷଙ୍କର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ମୁଁ ଏମାନଙ୍କୁ ସହଜରେ ମାରିପାରିବି । କିଛିଦିନ ପରେ ସ୍ଥିରଜୀବି ଶୁଖିଲା କାଠି କୁଟା ଆଣି ଜମା କରି ଏକ ବସା ତିଆରି କଲା । ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ଦେଖି କୁଆ ରାଜା ମେଘବର୍ଣ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖାକରି ସମସ୍ତ ଘଟଣା କହିଲା । ମନେ ମନେ ଏକ ଉପାୟ ଚିନ୍ତା କଲା । କୁଆମାନଙ୍କୁ କହଲା, ସମସ୍ତେ ନିଜ ଥଂଟରେ ଖଣ୍ଡିଏ ଲେଖା ଜଳୁଥିବା କାଠି ନେଇ ମୁଁ ତିଆରି କରିଥିବା ବସାରେ ପକାଇ ଦେଇ ଆସିବ । ପେଚାମାନେ ତ’ ଦିନରେ ଦେଖି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ଦିନବେଳା ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଏକାଥରକେ ପୋଡି ହୋଇ ମରିଯିବେ ।

ସ୍ଥିରଜୀବିଙ୍କ କଥା ମାନି ସବୁ କୁଆ ଏକ ଏକ ଜଳନ୍ତା କାଠି ନେଇ ପେଚାମାନେ ରହୁଥିବା ସ୍ଥାନ ନିକଟରେ ସ୍ଥିରଜୀବି କରିଥିବା ବସାରେ ପକାଇ ଦେଇ ଆସିଲେ । ନିଆଁ କୁହୁଳି କୁହୁଳି ହଠାତ୍ ଜଳି ଉଠିଲା । ନିଆଁ ଜଳିବା ମାତ୍ରକେ ସ୍ଥିରଜୀବି ସଂଗେ ସଂଗେ ଦ୍ୱାର ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ । ଫଳରେ ପେଚାମାନେ ଭିତରେ ନିଆଁରେ ପୋଡି ହୋଇ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କଲେ । ମରିବା ସମୟରେ ରକ୍ତାକ୍ଷଙ୍କର କଥା ମନେ ପକାଇ ବହୁତ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କଲେ । ସେତେବେଳେ କିନ୍ତୁ ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ପେଚାମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଆଉ କିଛି କରିବାର ଉପାୟ ନଥାଏ ।

କୁଆମାନେ ତାଙ୍କର ଚିରଦିନ ଶତ୍ରୁଥିବା ପେଚାମାନଙ୍କୁ ନିପାତ କରି ସେହି ଗଛରେ ଆସି ପୁଣି ବସବାସ କଲେ । କୁଆ ରାଜା ଏକ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଯାଇ ମହା ଆନନ୍ଦରେ ବସିପଡି ସ୍ଥିରଜୀବିଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ଧନ୍ୟବାଦ ଅର୍ପଣ କଲେ, ଏବଂ ସେ ସେମାନଙ୍କ ଗହଣରେ କିପରି ଦିନ କଟାଉଥିଲେ ତାହା ପଚାରିଲେ । ସ୍ଥିରଜୀବି ସମସ୍ତ ଘଟଣା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିସାରି, ଅନ୍ୟ କୁଆମାନଙ୍କୁ ନାନାଦି ଉପଦେଶ ଶୁଣାଇଲେ । ସ୍ଥିରଜୀବି କୁଆମାନଙ୍କୁ ଉପଦେଶ ଦେବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ, ବିପଦରେ ପଡିଥିବା ସମୟରେ ଆଦୌ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନିଜର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ସତ୍ ପନ୍ଥା ବା ଅସତ୍ ପନ୍ଥା ଅନୁସରଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ଉପଯୁକ୍ତ ସୁଯୋଗ ଆସିଲେ, ଶତ୍ରୁ ସହିତ ହାତ ମିଳାଇ ତାର ଦୁର୍ବଳତା ସମ୍ପର୍କ ରେ ସଚେତନ ହୋଇ ଉଚିତ୍ ସମୟରେ ଆକ୍ରମଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ସେହିପରି ଶତ୍ରୁପକ୍ଷର ଲୋକଙ୍କୁ ନିଜ ପାଖରେ ଆଶ୍ରୟ ଦେବା ଅନୁଚିତ୍ । କାରଣ ସେ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ଦେଖି ନିଜର ଦୁର୍ବଳତା ସମ୍ପର୍କ ରେ ଶତ୍ରୁକୁ ଜଣାଏ ।

ଖଳ ଲୋକ ସହିତ ବନ୍ଧୁତା ସ୍ଥାପନ ଓ ଅସାବଧାନ ମନ୍ତ୍ରୀ ଥିବା ରାଜାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଶେଷରେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ । ଚତୁର ବ୍ୟକ୍ତି ସଦାସର୍ବଦା ଅପମାନକୁ ସହ୍ୟକରି ସମ୍ମାନକୁ ଖାତିର ନକରି ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ସାଧନ ଦିଗରେ ବ୍ରତୀ ହୋଇଥାଏ । ଯଦି ଆବଶ୍ୟକ ପଡେ ତା’ହେଲେ ଚତୁର ବ୍ୟକ୍ତି ଶତ୍ରୁର ଶରଣାପନ୍ନ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତ’ ଗଧ ପାଦ ଧରିବା ପାଇଁ ପଡିଥିଲା । ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖରେ ଆମେ ତ’ ଛାର । କଳାସାପ ଏବଂ ବେଙ୍ଗ ଏହାର ଏକ ଉଦାହରଣ । ମେଘବର୍ଣ୍ଣ ସଂଗେ ସଂଗେ ସେହି କାହାଣୀଟି ଶୁଣିବାକୁ ଚାଁହିଲେ । ସ୍ଥିରଜୀବି କାହାଣୀ କହିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ ।

ଆଧାର : - ଓଡ଼ିଆ ଗପ