অসমীয়া   বাংলা   बोड़ो   डोगरी   ગુજરાતી   ಕನ್ನಡ   كأشُر   कोंकणी   संथाली   মনিপুরি   नेपाली   ଓରିୟା   ਪੰਜਾਬੀ   संस्कृत   தமிழ்  తెలుగు   ردو

କଥା କହୁଥିବା ଗୁମ୍ଫା

କଥା କହୁଥିବା ଗୁମ୍ଫା

ଉପକ୍ରମ

ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲରେ ‘ଖର୍ଣ୍ଣଖର’ ନାମକ ଏକ ସିଂହ ବାସ କରୁଥିଲା । ଦିନେ ସେ କୌଣସି ଖାଦ୍ୟ ନପାଇ ଏଣେ ତେଣେ ବୁଲିବାକୁ ଲାଗିଲା । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସେ କୌଣସି ଖାଦ୍ୟ ପାଇଲା ନାହିଁ । ଦିନ ଗଡିଯାଇ ରାତି ହେବାକୁ ବସିଲା । ଖର୍ଣ୍ଣଖର ଏକ ବଡ ଗୁମ୍ଫା ନିକଟରେ ଯାଇ ପହଁଚିଲା, ଏବଂ ଭାବିଲା, ଏହି ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟକୁ ଯେଉଁ ପ୍ରାଣୀ ଆସିବ, ତାକୁ ଧରି ଖାଇବି । ଏହା ଚିନ୍ତା କରି ଖର୍ଣ୍ଣଖର ସେହି ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ଲୁଚି ରହି ଶିକାରକୁ ଅପେକ୍ଷା କଲା ।

ବର୍ଣ୍ଣନା

ସେହି ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ଆଗରୁ ‘ଦଧିପୁଚ୍ଚ’ ନାମକ ଏକ ବିଲୁଆ ବସବାସ କରୁଥାଏ । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅସ୍ତ ହେବାପରେ ଦଧିପୁଚ୍ଚ ସେହି ଗୁହା ନିକଟରେ ଆସି ପହଁଚିଲା । ଦଧିପୁଚ୍ଚ ତ ମହା ଚତୁର । ସେ ଦେଖିଲେ ଏକ ସିଂହର ପଦଚିହ୍ନ ଗୁହା ଭିତରେ ପଡିଛି । କିନ୍ତୁ ସିଂହର ଫେରିବାର ପଦଚିହ୍ନ ପଡିନାହିଁ । ତେଣୁ ସିଂହଟି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭାବରେ ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟରେ ଅଛି । ବିଲୁଆ ଏହା ଚିନ୍ତା କରି ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟକୁ ଆଉ ପ୍ରବେଶ କଲା ନାହିଁ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବିଲୁଆଟି ସନ୍ଦେହରେ ପଡୁଥାଏ । କିପରି ସେ ସଠିକ୍ ଭାବେ ଜାଣିବ ସିଂହ ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ଅଛି କି ନାହିଁ । ହଠାତ୍ ଦଧିପୁଚ୍ଚର ମନକୁ ଏକ ଉପାୟ ଆସିଲା । ସେ ଗୁହାର ପ୍ରବେଶ ଦ୍ୱାର ନିକଟରେ ଯାଇ ଠିଆ ହେଲା ଏବଂ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ ଡାକିଲା, ‘ହେ ଗୁମ୍ଫା! ଗୁମ୍ଫା! ଏହାପରେ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ନୀରବ ହୋଇଗଲା’ । ଏହାପରେ ପୁଣି ଚିତ୍କାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲା, ‘ହେ ଗୁମ୍ଫା! ଗୁମ୍ଫା! ମୋର ତୁମ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇଥିଲା ମୁଁ ଜଙ୍ଗଲରୁ ଫେରିବା ମାତ୍ରକେ ତୁମକୁ ସମ୍ବୋଧନ କରିବି । ତୁମେ ଆସି ମୋତେ ଏଠାରୁ ପାଛୋଟି ନେବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ମୋତେ ଆଜି ଡାକୁନାହଁ । ତେଣୁ ମୁଁ ଚିନ୍ତା କରୁଛି ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୁହାକୁ ଚାଲିଯିବି ।’

ସିଂହ ଯେତେବେଳେ ବିଲୁଆର କଥା ଶୁଣିଲା, ସେ ଚିନ୍ତାକଲା ଏହି ଗୁହା ବୋଧହୁଏ ପ୍ରତିଦିନ ବିଲୁଆକୁ ଡାକେ । ଆଜି ମୁଁ ଏଠାରେ ଥିବାରୁ ସେ ବୋଧହୁଏ ମୋତେ ଡରିଯାଇ ଆଉ ଡାକୁ ନାହିଁ । ଗୁହା ଯେପରି ଡାକେ, ମୁଁ ଯଦି ସେପରି ଡାକିବି, ତା’ହେଲେ ବିଲୁଆଟି ଏଠାକୁ ଆସିବ । ଆସିବାପରେ ମୁଁ ତାକୁ ମାରି ଖାଇବି । ସିଂହ ମନେ ମନେ ଏହି କଥା ଚିନ୍ତା କରି ଗର୍ଜନ କରି କହିଲା, ‘ବିଲୁଆ ଭାଇ! ଭିତରକୁ ଆସ । ମୁଁ ଏଠାରେ ତୁମକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ।’ ସିଂହର ଗର୍ଜନ ଗୁମ୍ଫା ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରତିଧ୍ୱନିତ ହୋଇ ସାରା ଜଙ୍ଗଲ କମ୍ପାଇ ଦେଲା । ସିଂହର ଗର୍ଜନ ଶୁଣି ବଣର ସମସ୍ତ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଚମକି ଉଠିଲେ । ଗୁହା ମଧ୍ୟରେ ସିଂହ ଥିବାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପ୍ରମାଣ ପାଇସାରିବାପରେ ବିଲୁଆ ଏକ ଡିଆଁରେ ଆସି ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟରେ ।

ଗଳ୍ପଟି କହିସାରି ‘ରକ୍ତାକ୍ଷ’ କହିଲେ, “ବିପଦର ଆଗମନ ପୂର୍ବରୁ ନିଜେ ଆପଣାଛାଏଁ ସାବଧାନ ହେବା ଉଚିତ୍ । ତେଣୁ ରକ୍ତାକ୍ଷ ତା’ର ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କୁ କହିଲା, ଭାଇମାନେ ମୋ ସହିତ ଚାଲ ଅନ୍ୟତ୍ର ପଳାଇଯିବ । ରକ୍ତାକ୍ଷଙ୍କର ଅନୁଚରମାନେ ତାଙ୍କ କଥାରେ ଏକମତ ହୋଇ ସେହି ସ୍ଥାନ ଛାଡି ଅନ୍ୟତ୍ର ଚାଲିଗଲେ । ଏହି ଘଟଣାରେ ସ୍ଥିରଜୀବି ମନେ ମନେ ବେଶ୍ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ । କାରଣ ରକ୍ତାକ୍ଷ ଥିଲେ ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିଜ୍ଞ, ପଣ୍ଡିତ, ଅନ୍ୟମାନେ ମୂର୍ଖ । ରକ୍ତାକ୍ଷଙ୍କର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ମୁଁ ଏମାନଙ୍କୁ ସହଜରେ ମାରିପାରିବି । କିଛିଦିନ ପରେ ସ୍ଥିରଜୀବି ଶୁଖିଲା କାଠି କୁଟା ଆଣି ଜମା କରି ଏକ ବସା ତିଆରି କଲା । ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ଦେଖି କୁଆ ରାଜା ମେଘବର୍ଣ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖାକରି ସମସ୍ତ ଘଟଣା କହିଲା । ମନେ ମନେ ଏକ ଉପାୟ ଚିନ୍ତା କଲା । କୁଆମାନଙ୍କୁ କହଲା, ସମସ୍ତେ ନିଜ ଥଂଟରେ ଖଣ୍ଡିଏ ଲେଖା ଜଳୁଥିବା କାଠି ନେଇ ମୁଁ ତିଆରି କରିଥିବା ବସାରେ ପକାଇ ଦେଇ ଆସିବ । ପେଚାମାନେ ତ’ ଦିନରେ ଦେଖି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ଦିନବେଳା ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଏକାଥରକେ ପୋଡି ହୋଇ ମରିଯିବେ ।

ସ୍ଥିରଜୀବିଙ୍କ କଥା ମାନି ସବୁ କୁଆ ଏକ ଏକ ଜଳନ୍ତା କାଠି ନେଇ ପେଚାମାନେ ରହୁଥିବା ସ୍ଥାନ ନିକଟରେ ସ୍ଥିରଜୀବି କରିଥିବା ବସାରେ ପକାଇ ଦେଇ ଆସିଲେ । ନିଆଁ କୁହୁଳି କୁହୁଳି ହଠାତ୍ ଜଳି ଉଠିଲା । ନିଆଁ ଜଳିବା ମାତ୍ରକେ ସ୍ଥିରଜୀବି ସଂଗେ ସଂଗେ ଦ୍ୱାର ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ । ଫଳରେ ପେଚାମାନେ ଭିତରେ ନିଆଁରେ ପୋଡି ହୋଇ ମୃତ୍ୟୁ ବରଣ କଲେ । ମରିବା ସମୟରେ ରକ୍ତାକ୍ଷଙ୍କର କଥା ମନେ ପକାଇ ବହୁତ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ କଲେ । ସେତେବେଳେ କିନ୍ତୁ ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ପେଚାମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଆଉ କିଛି କରିବାର ଉପାୟ ନଥାଏ ।

କୁଆମାନେ ତାଙ୍କର ଚିରଦିନ ଶତ୍ରୁଥିବା ପେଚାମାନଙ୍କୁ ନିପାତ କରି ସେହି ଗଛରେ ଆସି ପୁଣି ବସବାସ କଲେ । କୁଆ ରାଜା ଏକ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଯାଇ ମହା ଆନନ୍ଦରେ ବସିପଡି ସ୍ଥିରଜୀବିଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ଧନ୍ୟବାଦ ଅର୍ପଣ କଲେ, ଏବଂ ସେ ସେମାନଙ୍କ ଗହଣରେ କିପରି ଦିନ କଟାଉଥିଲେ ତାହା ପଚାରିଲେ । ସ୍ଥିରଜୀବି ସମସ୍ତ ଘଟଣା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିସାରି, ଅନ୍ୟ କୁଆମାନଙ୍କୁ ନାନାଦି ଉପଦେଶ ଶୁଣାଇଲେ । ସ୍ଥିରଜୀବି କୁଆମାନଙ୍କୁ ଉପଦେଶ ଦେବାକୁ ଯାଇ କହିଲେ, ବିପଦରେ ପଡିଥିବା ସମୟରେ ଆଦୌ ଅଧୈର୍ଯ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନିଜର ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ ସତ୍ ପନ୍ଥା ବା ଅସତ୍ ପନ୍ଥା ଅନୁସରଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ଉପଯୁକ୍ତ ସୁଯୋଗ ଆସିଲେ, ଶତ୍ରୁ ସହିତ ହାତ ମିଳାଇ ତାର ଦୁର୍ବଳତା ସମ୍ପର୍କ ରେ ସଚେତନ ହୋଇ ଉଚିତ୍ ସମୟରେ ଆକ୍ରମଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ସେହିପରି ଶତ୍ରୁପକ୍ଷର ଲୋକଙ୍କୁ ନିଜ ପାଖରେ ଆଶ୍ରୟ ଦେବା ଅନୁଚିତ୍ । କାରଣ ସେ ସୁବିଧା ସୁଯୋଗ ଦେଖି ନିଜର ଦୁର୍ବଳତା ସମ୍ପର୍କ ରେ ଶତ୍ରୁକୁ ଜଣାଏ ।

ଖଳ ଲୋକ ସହିତ ବନ୍ଧୁତା ସ୍ଥାପନ ଓ ଅସାବଧାନ ମନ୍ତ୍ରୀ ଥିବା ରାଜାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଶେଷରେ ନଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ । ଚତୁର ବ୍ୟକ୍ତି ସଦାସର୍ବଦା ଅପମାନକୁ ସହ୍ୟକରି ସମ୍ମାନକୁ ଖାତିର ନକରି ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ସାଧନ ଦିଗରେ ବ୍ରତୀ ହୋଇଥାଏ । ଯଦି ଆବଶ୍ୟକ ପଡେ ତା’ହେଲେ ଚତୁର ବ୍ୟକ୍ତି ଶତ୍ରୁର ଶରଣାପନ୍ନ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତ’ ଗଧ ପାଦ ଧରିବା ପାଇଁ ପଡିଥିଲା । ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖରେ ଆମେ ତ’ ଛାର । କଳାସାପ ଏବଂ ବେଙ୍ଗ ଏହାର ଏକ ଉଦାହରଣ । ମେଘବର୍ଣ୍ଣ ସଂଗେ ସଂଗେ ସେହି କାହାଣୀଟି ଶୁଣିବାକୁ ଚାଁହିଲେ । ସ୍ଥିରଜୀବି କାହାଣୀ କହିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ ।

ଆଧାର : - ଓଡ଼ିଆ ଗପ

Last Modified : 1/28/2020



© C–DAC.All content appearing on the vikaspedia portal is through collaborative effort of vikaspedia and its partners.We encourage you to use and share the content in a respectful and fair manner. Please leave all source links intact and adhere to applicable copyright and intellectual property guidelines and laws.
English to Hindi Transliterate