ବହୁଦିନ ପୂର୍ବେ ଗୋଟିଏ ସହରରେ ଭଦ୍ର ନାମକ ଏକ ଧନୀ ଥାଏ । ତା’ଭଳି କଞ୍ଜୁସ୍ ଏ ପୃଥିବୀରେ ଦ୍ୱିତୀୟ ଆଉ କେହିନାହିଁ ।
ଦିନେ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ବେଳେ ସେ ଭଦ୍ର ହଠାତ୍ ପଡିଗଲା । ଫଳରେ ତା’ କୁର୍ତ୍ତାରୁ ଟଙ୍କାସବୁ ରାସ୍ତାରେ ବିଂଚିହୋଇ ପଡିଲା । ଭଦ୍ର ତୁରନ୍ତ ସେସବୁକୁ ଗୋଟାଇ ଦେଖିଲା ତହିଁରୁ ଟଙ୍କାଟିଏ କମ୍ ଅଛି । ସେଇଟିକୁ ସେ ବହୁତ ଖୋଜିଲା ହେଲେ ଟଙ୍କାଟିକୁ ସେ ଆଦୌ ପାଇଲା ନାହିଁ ।
ଭଦ୍ର ଟିକିଏ ଆଗକୁ ଯାଇ ଠିଆ ହୋଇ ପଛକୁ ଚାହିଁଲା; ଭାବିଲା, ଦେଖାଯାଉ ଯଦି ଏ ଟଙ୍କାଟି ଆଉ କାହାକୁ ମିଳିଯାଏ । କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ସେ ଟଙ୍କା ଆଉ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ମିଳିଲା ନାହିଁ ।
ଶେଷରେ ସେ ହତାଶ ହୋଇ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରି ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଏସମସ୍ତ ଘଟଣା କହିବାରୁ, ସେ କହିଲା ଯେ, “ତମେ ତ ଜାଣ ଯେ ଏହି ସହରରେ ସବୁ କିଛି ନ୍ୟାୟରେ କରା ହେଉଛି । ଏଣୁ ସଂଧ୍ୟାକୁ ତୁମେ ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଦେଖ, ଯିଏ ତୁମ ଟଙ୍କା ପାଇଥିବ ତାଙ୍କୁ ତ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଦେଇଥିବ ଓ ତୁମେ ନିଜ କଥା କହି ତାଙ୍କଠାରୁ ସେହି ଟଙ୍କାଟି ନେଇ ଆସିବ ।”
ଏଣେ ସେଦିନ କ’ଣ ହୋଇଛି ନା, ସାପୁଆ କେଳା ସାପ ଧରିବାକୁ ଯାଇ ବୁଦା ମୂଳରୁ ଟଙ୍କାଟି ପାଇ ତା’ମନ ଖୁବ୍ ଖୁସି । ଭାବିଲା ଏତିକିରେ ଯାହା ମଦ ମିଳିବ ପିଇଦେଲେ ଯାଏ ।
ତାକୁ ଦେଖି ଦୋକାନୀ କହିଲା, “ଆରେ ତୁମେ ତ ମୋ ଦୋକାନକୁ କେବେ ବି ଆସନାହିଁ, ମାତ୍ର ଆଜି କ’ଣ ହେଲା?”
“ଏହାର କାରଣ ମୁଁ କ’ଣ ନିଜେ ଜାଣିଛି ନା କ’ଣ? ମୋର ଏମିତି ହଠାତ୍ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା, “ଏତିକି କହି ସେ ଟଙ୍କା ଦେଇ ମଦ ପିଇଦେଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲା । ଠିକ୍ ସେତିକିବେଳେ ସେଠାରେ ଭୀମ ନାମକ ପହଲବାନ୍ ବୁଲୁଥିଲା । ଦୋକାନୀ ତାକୁ ଡାକି କହିଲା, “ଶୁଣ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷର ତ କେହି ନା କେହି ଶତ୍ରୁ ଅବଶ୍ୟ ଥାଏ । ଜାଣିନି କାହିଁକି ଆଜି ସେ ରାମନାଥ ଉପରେ ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ମୋର ଭାରି ଇଚ୍ଛା ହୋଇଛି । ତେଣୁ ତୁମେ ଏ ଟଙ୍କାଟି ନିଅ ଓ ତାକୁ ଭଲ କରି ଆଜି ଟିକିଏ ପିଟିଦିଅ ।”
ଅକାରଣରେ କାହାକୁ ମାରିବା ପିଟିବା ତ ସେ ଭୀମର ସ୍ୱଭାବରେ ମୋଟେ ନଥିଲା । ଅନ୍ୟ ପହଲବାନ୍ ସହିତ ଲଢି, ଜିତି ଲୋକଙ୍କଠାରୁ ସେ ପ୍ରଶଂସା ପାଉଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏଥିଲାଗି ଆଦୌ ମଙ୍ଗୁ ନଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଟଙ୍କାଟା ପାଇବା ମାତ୍ରେ ରାମନାଥକୁ ଯାଇ ସେ ପିଟିଲା । ତା’ପରେ ସେ ରାମନାଥ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ତାକୁ କହିଲା, “ବିନା ଅପରାଧରେ ତୁ ଆଜି ମୋତେ ମାରିଛୁ, ସୁତରାଂ ଭଗବାନ୍ ଏଥିଲାଗି ତୋତେ ଦିନେନା ଦିନେ ଅବଶ୍ୟ ଦଣ୍ଡ ଦେବେ ।”
ଏଭଳି କଥା ଶୁଣି ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେହିଁ ଭୀମର ପଶ୍ଚାତାପ ହେଲା । ମନ୍ଦିର ଯାଇ ପୂଜକକୁ ସେ ସେହି ଟଙ୍କାଟି ଦେଇ କହିଲା, “ଆପଣ ଏଥିରେ ମୋର ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ପାଇଁ କିଛି ପୂଜା କରି ଦିଅନ୍ତୁ ।” ଟଙ୍କା ଯେମିତି ହାତରେ ପଡିଛି ସେ ପୂଜକ ସେମିତି ଖୁସି ହୋଇ ଭାବିଲା “ମନ୍ଦିର ପାଖ ଗଳିରେ ତ ବାସନ୍ତୀ ରହେ ସେଠିକୁ ଯାଇ ମୁଁ ଟିକେ ତା’ ନାଚଗୀତ ଶୁଣିବି ।” ତା’ପରେ ପୂଜକ ସେଇ ଟଙ୍କାଟି ନେଇ ସେ ବାସନ୍ତୀ ପାଖକୁ ଗଲା ।
ବାସନ୍ତୀ ପୂଜକକୁ ଭଲ ଭଲ ଗୀତ ଗାଇ ଶୁଣାଇଲା ପରେ ସେ ଖୋଜି ଦେଖିଲା ତା’ ଟଙ୍କାଟି କିଏ ନେଇଯାଇଛି । ଏଣୁ ସେ ତା’ର ଚାକରାଣୀ ଗୌରୀ ଉପରେ ଟିକିଏ ସନ୍ଦେହ କଲା । ବାସନ୍ତୀ ତାର ମା’କୁ ସବୁକଥା କହିବାରୁ ମା’ କହିଲା, “ତେବେ ତୁ ଶୀଘ୍ର ଯାଇ ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜ ଅଭିଯୋଗ ଉପସ୍ଥାପନା କର । ଆଜି ତୋର କିଏ ଟଙ୍କାଟିଏ ନେଲା; କାଲି ହୁଏତ ତୋର କେହି ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ଗହଣା ନେଇ ଯିବ ।” ବାସନ୍ତୀ ଅଭିଯୋଗ ଲେଖି ଅନ୍ୟ ଜଣେ ଚାକର ହାତରେ ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀଙ୍କ ପାଖକୁ ତାହା ପଠାଇ ଦେଲା । ସେ ଟଙ୍କାଟି ପ୍ରକୃତରେ ଗୌରୀହିଁ ଚୋରୀ କରିଥିଲା । ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତ ସେ କେବେବି ମଧ୍ୟ ଚୋରୀ କରି ନଥିଲା । ଟଙ୍କାଟି ନେଇ ସେ ଚୋଲି ପାଇଁ କପଡା କିଣିବାକୁ ଲୁଗା ଦୋକାନକୁ ଗଲା । ସେଠାକୁ ସେ ସିନା ବାସନ୍ତୀ ସହିତ ଯାଇଛି, ହେଲେ ଏକା ତ ସେଠାକୁ ସେ କେବେବି ଯାଇ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଦୋକାନୀ ଏଥିରେ ତାକୁ ସନ୍ଦେହ କରି ଖବର ପଠାଇଲା, ପରିଶେଷରେ ସେ ଗୌରୀର ଚୋରୀ ଧରାପଡିଲା ।
ସଂଧ୍ୟାବେଳେ ସେ ନ୍ୟାୟଧିକାରୀ ବାସନ୍ତୀକୁ ଡାକି ତାକୁ କହିଲେ, “ଟଙ୍କାଟିଏ ପାଇଁ ଗୌରୀକୁ କାରାଦଣ୍ଡ ଦେବା ତ ଆଉ ଉଚିତ୍ ହେବନାହିଁ । ତେଣୁ ସବୁଠୁ ଭଲ ହେବ ତୁମେ ବରଂ ତାକୁ ତା’ ଚାକିରୀରୁ ବାହାର କରିଦିଅ ।”
ବାସନ୍ତୀ କହିଲା “ସେ ଟଙ୍କାଟି ମୋ ପାଇଁ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ । ଯେଉଁ ପୂଜକ ଦିନେକାଳେ ମୋ ପାଖକୁ କେବେ ମଧ୍ୟ ଆସୁନଥିଲା, ସେ ଏହି ଟଙ୍କାଟି ମୋତେ ଦେଇ ମୋର ଗୀତ ଶୁଣିଲା ।”
ଏଭଳି କଥା ଶୁଣି ସେ ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀ ଖୁବ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲେ, “ଆଚ୍ଛା କ’ଣ ସେ ବୁଢା ପୂଜକ ଗୀତ ଶୁଣିବାକୁ ଆସିଥିଲା ।” ଏହାପରେ ଚାକର ହାତରେ ଖବର ପଠାଇ ସେ ପୂଜକକୁ ଡକା ହେଲା । ପୂଜକ କହିଲା କି ଭୀମ ପହଲବାନ୍ ତାକୁ ଏ ଟଙ୍କାଟି ଦେଇଥିଲା ଓ କହିଥିଲା ଯେ ଏହି ଟଙ୍କା ଭିତରେ କୌଣସି ଏକ ଯାଦୁ ଅଛି । ଏମିତି ଖୋଜି ଖୋଜି ଶେଷକୁ ସେ କେଳା ପାଖରେ ଯାଇ କଥା ପହଁଚିଲା । ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀ ଗମ୍ଭୀର ଭାବରେ ଭାବିଲେ ଯେ ଏ ଟଙ୍କା କାହାର ହୋଇପାରେ । ସେତେବେଳେ ସେଠାକୁ ଭଦ୍ର ଓ ଜଣେ ଗରୀବ ଚାଷୀ ଆସି ପହଁଚିଲେ । ସେ ଦୁଇଜଣ ସେଦିନ ଟଙ୍କାଏ ଲେଖାଏଁ ହଜାଇ ଥିଲେ । ସେ ଗରୀବଟି ଖାଲି କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହୁଥାଏ କି ସାରାଦିନର ପରିଶ୍ରମର ମୂଲ୍ୟ ଆଜି ମୋର ହଜିଗଲା ।
ତା’ପରେ ସେ ଗରୀବଟିକୁ ଚାହିଁ ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀ କହିଲେ, “ତୁ ବଡ ଅଭାଗା, ଟଙ୍କା ମୋ ପାଖରେ ଅଛି କିନ୍ତୁ ସେ ଟଙ୍କା ତୋର ନୁହେଁ । ସେଇଟି ଭଦ୍ରଙ୍କର ।” ତା’ପରେ ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀ ସେ ଟଙ୍କାଟି ଭଦ୍ରଙ୍କୁ ଦେଇଦେଲେ । ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ଗରୀବଟି କହିଲା, “ମହାଶୟ, ଆପଣ କିପରି ଜାଣିଲେ ଯେ ସେଇ ଟଙ୍କାଟି ଭଦ୍ରଙ୍କର ବୋଲି ।”
ତା’କଥାରେ ସେ ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀ ହସି ହସି କହିଲେ, “ଏ ଗାଁରେ ଭଦ୍ରଙ୍କ ବିଷୟରେ ନ ଜାଣେ ବା କିଏ? ସେ ତ ତାଙ୍କ ପଇସାକୁ ସଦା ସର୍ବଦା ନିଜ ପାଖରେ ବନ୍ଦୀ ବନାଇ ରଖୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ହାତରୁ ଟଙ୍କାଟି ବାହାରିବା ମାତ୍ରେ ଏଇ ଦେଖୁନ ତାହା କେମିତି ସ୍ୱାଧିନ ହୋଇ ବୁଲୁଛି । ତେଣୁ କେଉଁଠିବି ତାହା ସ୍ଥିର ହୋଇ ନ ରହି ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଲୋକଙ୍କ ହାତରେ ଥାଇ ତାହା ବୁଲୁଛି । କେବଳ ସେତିକି ନୁହେଁ, ଯାହା ହାତକୁ ସେଇଟି ଯାଇଛି, ସେଠାରେ ସେ ଗୋଳମାଳ ନିଶ୍ଚୟ ସୃଷ୍ଟି କରିଛି । ତେଣୁ ସେ ଟଙ୍କା ଭଦ୍ରଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାର ମଧ୍ୟ ହୋଇ ନପାରେ । ଚାଷୀର ଅର୍ଜନ ପରିଶ୍ରମର ଫଳ । ଏପରି ଟଙ୍କା ପବିତ୍ର ଓ ସ୍ୱାର୍ଥହୀନ ହୋଇଥାଏ । ତାକୁ ଘରେ ବନ୍ଦୀ ବନାଇ ଆଦୌ ରଖା ହୋଇ ପାରେ ନାହିଁ । ଜୀବନ ରକ୍ଷା କରିବା ପାଇଁ ସେ ଧନ ଖର୍ଚ୍ଚ ହୁଏ । ତେଣୁ ସେ ଟଙ୍କାର ଉପଯୋଗ ପ୍ରକୃତ କାର୍ଯ୍ୟରେ ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଧନୀଘରେ ଥିବା ପଇସା ବ୍ୟର୍ଥ । କାରଣ ତାହା କେବଳ ଲୋଭ ଓ କଞ୍ଜୁସି ଗୁଣରୁ ରଖା ହୋଇ ଥାଏ । ଦରକାର ପଡିଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୁଏ ନାହିଁ । ତାର ଟଙ୍କା ଲୋଭ ପାଇଁ ରଖା ହୋଇଥାଏ ମାତ୍ର ଜୀବନ ବଂଚାଇବା ପାଇଁ ନୁହେଁ । ଏହି ଟଙ୍କା ଯେତେବେଳେ ଲୋକଙ୍କ ହାତକୁ ଯାଇଛି ପରିଣାମ ଖରାପ କରିଛି ସିନା, ହେଲେ ଭଲ କରିନାହିଁ । ଏହାର ପ୍ରମାଣ ଭଦ୍ରଙ୍କର ହଜି ଯାଇଥିବା ଏହି ଟଙ୍କା ।”
ନ୍ୟାୟାଧିକାରୀଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ସେଠାରେ ଥିବା ସମସ୍ତେ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ହସିପକାଇଲେ । ସେସବୁ ଭଦ୍ର ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଲା ଓ ନିଜ ଟଙ୍କାଟିକୁ ସେ ଗରିବ ଚାଷୀକୁ ଦେଇଦେଲା । ସେହିଦିନଠାରୁ ନିଜର ଟଙ୍କାକୁ ସେ ଭଦ୍ର ଆଉ ବନ୍ଦୀ ବନାଇ ନ ରଖି ସେସବୁକୁ କିଛି ଭଲ କାମରେ ଲଗାଇଲା । ଏବେ ତାଙ୍କ ଗ୍ରାମରେ ସେ ବଡ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇ ଉଠିଲା ।
ଆଧାର: ଓଡ଼ିଆ ଗପ
Last Modified : 5/15/2019