ସୁନାବୋହୁ

ଉପକ୍ରମ

ରବିଚନ୍ଦ୍ର ନାମକ ଜଣେ ଅବିବାହିତ ଯୁବକ ସରକାରୀ ଚାକିରୀ ପାଇ ସହରରେ ରହୁଥାଏ । ଦିନେ ସେ ତା’ର ବନ୍ଧୁର ବିଭା ଘରକୁ ଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ ସେ ଦେଖିଲା ଅନେକ ଅବିବାହିତ ଝିଅ ବିବାହ ଉତ୍ସବରେ କାମ କରୁଥା’ନ୍ତି । ରବି ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ଦେଖିଲା ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସ୍ୱାତୀ ନାମକ ଝିଅଟିଏ ଯେମିତି ସୁନ୍ଦର, ଠିକ୍ ସେପରି ଗୁଣର, ତା’ର ବ୍ୟବହାର ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁସସ୍କୃତ । ସେ ତାପରେ ସେ ଝିଅଟିର ବାପମା’ଙ୍କ ପାଖରେ ପହଁଚି ବିବାହ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲା । ସେମାନେ ନିମ୍ନ ମଧ୍ୟବିତ ଯୋଗୁଁ ଯୌତୁକ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ବୋଲି ଜାଣି ମଧ୍ୟ ରବି ସେହି ବାହାଘରରେ ରାଜି ହେଲା ।

ବର୍ଣ୍ଣନା

ରବିଚନ୍ଦ୍ର ସ୍ୱାତୀର ବାପାଙ୍କୁ କହିଲା, “ମହାଶୟ, ମୋର ପିଲାଦିନୁ ବାପା ମରିଛନ୍ତି । ଏକମାତ୍ର ମା’ ଛଡା ମୋର ଆଉ କେହି ବି ନାହିଁ । ଆମ ପରିବାର ବହୁତ ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଯାଇଥିବାରୁ ମା’ ମୋ ବିବାହରେ ଯୌତୁକ ଚାହେଁ । କିନ୍ତୁ ମା’କୁ ବୁଝାଇବା ଦାୟିତ୍ୱ ମୋର । ପରେ ସବୁ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ ।”

ସ୍ୱାତୀର ବାପା ମା’ ରବିଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରସ୍ତାବକୁ ସ୍ୱୀକାର କଲେ । ବିବାହ ମହା ସମାରୋହରେ ହୋଇଗଲା ।

ସ୍ୱାତୀର ମନରେ ଭୟଥାଏ ଯେ ଯୌତୁକ ଯୋଗୁଁ ଶାଶୁ ହୁଏତ ରାଗି ପାରନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଶାଶୁ ମଧୁର ଭାବରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଥା’ନ୍ତି । ରାତିରେ ଭୋଜନ କରିବା ସମୟରେ ରବିଚନ୍ଦ୍ର କହିଲା, “ମା’ ତମେ କେବେ ମନରେ କଷ୍ଟ କରିବ ନାହିଁ ଯେ ବୋହୁ ଯୌତୁକ ଆଣିନାହିଁ; ସେ ତୁମର ସେବା କରିବ । ଘରର ସାରା କାମ କରିବ । ମୁଁ ଯେତିକି ରୋଜଗାର କରୁଛି ସେଥିରେ ଆମ ସଂସାର ଭଲରେ ଚଳିବ । ଜମିବାଡି ତ ଗ୍ରାମରେ କିଛି ଅଛି ।”

ରବିର ମା’ ଚୁପ୍ ରହିଲେ ଓ ଅଳ୍ପ ହସି ମଥା ହଲାଇଲେ । ପରଦିନ ରବି କାମକୁ ଯିବା ପରେ ସ୍ୱାତୀ ପାଣି ଆଣିବାକୁ ଯାଇଛି, ରବିର ମା’ ଯାଇ କୁଅମୂଳେ ପହଁଚି ଗଲେ ଓ ଚିତ୍କାର କରି କହିଲେ, “ହେ ମାୟାବିନୀ, ତୁ କି ମନ୍ତ୍ରତନ୍ତ୍ର କରି ମୋ ପୁଅକୁ ତୋ ଜାଲରେ ପକାଇଛୁ? ମୁଁ କେତେ ଧନୀ ଲୋକଙ୍କ ଘରେ ପୁଅର ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଥିଲି ସବୁ କୁଆଡେ ଗଲା, ଆଉ ହଠାତ୍ ତତେ ବାହାହେଇ ସେ ଚାଲି ଆସିଲା?”

ଏସବୁ ଶୁଣି ସେ ସ୍ୱାତୀ ନିଜର କାନକୁ ଓ ଆଖିକୁ ଜମା ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରିଲା ନାହିଁ । ତା’ପରେ ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲା, “ମା’ ମୋର କ’ଣ ଭୁଲ୍? ମୁଁ ଯୌତୁକ ବିଷୟରେ କ’ଣ ବା ଜାଣେ? ଆପଣଙ୍କ ପୁଅ ତ ମୋ ବାପାମା’କୁ ବିନା ଯୌତୁକରେ ବିବାହ କରିବାର ପ୍ରସ୍ତାବ ରଖିଥିଲେ ।”

ବୋହୁ କଥା ଶୁଣି ଶାଶୁ କହିଲେ, “ଆଚ୍ଛା, ଏପରି କଥା? ରବିପରି ପିଲାକୁ ଜ୍ୱାଇଁ କରି ପାଇବା ପରେ ତୋ ବାପ ମାଙ୍କର ବିବେକ ନଥିଲା କିଛିହେଲେ ବି ଦେଇ ନାହାଁନ୍ତି? ଶୁଣତେବେ; ରାମପୁରର ଶିବନାଥଙ୍କ ଝିଅ ସହିତ ରବିର ପ୍ରସ୍ତାବ ପଡିଥିଲା । ଶିବନାଥଙ୍କ ଝିଅ ସୁନ୍ଦର, ପୁଣି ଏକଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଯୌତୁକ ଦେବାକୁ ସେ ରାଜି ହୋଇଥିଲେ ଆଉ ମଝିରେ ତୋ ବାପ ଶନିଗ୍ରହ ଭଳି କେଉଁଠୁ ଆସି ଜୁଟିଲା ସବୁ ନଷ୍ଟ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରି ମୋତେ ଠକିଦେଲା । ଏବେ ତତେ ଠିକଣା ବାଟକୁ ଆଣିବାକୁ ସବୁଦିନେ କିଛି କିଛି ଶିକ୍ଷା ଦେବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ପୁଅ ଯଦି ଏସବୁ ବିଷୟରେ ବିନ୍ଦୁବିସର୍ଗ ସୁଧା ଜାଣେ ତେବେ ମୁଁ କୂଅକୁ ଡେଇଁ ମରିବି । ମାତ୍ର ତା’ ଆଗରୁ ଲେଖିଦେଇ ଯିବି ଯେ ବୋହୁପାଇଁ ମୁଁ ମଲି । ତା’ପରେ ତ ତୁ ଦେଖିବୁ ମଜା ।”

ସେହିଦିନଠାରୁ ଶାଶୁ ସ୍ୱାତୀକୁ ବହୁତ କଷ୍ଟ ଦିଅନ୍ତି, ଘରର ଚାକରାଣୀକୁ ବାହାର କରିଦେଲେ । ଏବେ ସେ ଘରର ଭଲମନ୍ଦ ସବୁ କାମ ନିଜ ହାତରେ ବୋହୁ କରେ । କିନ୍ତୁ ଏସବୁ ସ୍ୱାତୀ କେବେ ବି ରବିକୁ କୁହେ ନାହିଁ । ରବି ଫେରିବା ପରେ ଶାଶୁ ବୋହୁ ବିଷୟରେ ପ୍ରଶଂସା କରି ଅତି ମଧୁର କଥା କୁହନ୍ତି ଓ ସ୍ନେହ ଦେଖାନ୍ତି । ପୁଣି ସକାଳେ ରବି ଚାଲିଯିବା ପରେ ନିତିଦିନର କଥା ଚାଲୁଥାଏ । ଦିନେ ଦିନେ ଖରାବେଳେ ପେଟଭରି ଖାଇସାରି ଶାଶୁ ବୋହୁକୁ ପାଖକୁ ଡାକି କହନ୍ତି, “ଆରେ କାଙ୍ଗାଳର ଝିଅ ଶୁଣ । ମୁଁ ଶିବନାଥ ଝିଅକୁ ବୋହୁକରି ଆଣିଥିଲେ ହାତରେ ଲକ୍ଷେ ଟଙ୍କା ଧରି ଏବେ ଦୁଇଟା ଚାକରାଣୀ ରଖି ରାଣୀ ହୋଇ ବସିଥା’ନ୍ତି । କି ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ହେଲା, ରବି ମୁଣ୍ଡରେ ବି ଭୂତ ପ୍ରବେଶ କଲା ଯେ ତୋତେ ଆଣିଲା, ପଇସାଟିଏ ବି ନାହିଁ । ହାୟରେ କପାଳ ।” ଏହା କହି ମଥା ପିଟି ସେ କାନ୍ଦନ୍ତି ।

ଥରେ ରବିର କିଛି ସରକାରୀ କାମ ପଡିଲା ତେଣୁ ସେ ଚାରି ପାଞ୍ଚଦିନ ପାଇଁ ସହର ବାହାରକୁ ଗଲା । ଏତେ କାମ କରିବା ମଧ୍ୟ ସ୍ୱାତୀର ଅଭ୍ୟାସ ନଥିଲା । ଏହି କାରଣରୁ ତା’ପରଦିନହିଁ ସେ  ସ୍ୱାତୀ ଭୟଙ୍କର ଜରରେ ପଡିଲା । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଶାଶୁ ତାଙ୍କ ବୋହୁର ଜର କଥା ନ ଭାବି ଏକ ବିବାହ ଉତ୍ସବ ଦେଖିବାକୁ ଚାଲିଗଲେ ଏଣେ ଘରେ ସ୍ୱାତୀ ଏକେଲା ଜରରେ କମ୍ପୁଛି । ଶାଶୁ ଯିବାବେଳେ କହିଗଲେ, “ତୋ ଜର ପାଇଁ ଉପାସ ରହିବା ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଔଷଧ । ଶୋଷ ହେଲେ ଅଳ୍ପ ପାଣି ପିଇଦେବୁ ଆଉ କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଶୋଇଯିବୁ । କାହିଁକିନା ଆଜି ମୁଁ ଆଉ ଫେରୁନାହିଁ, କାଲି ଫେରିବି । ତୁ କାଲି ସକାଳୁ ଉଠି ରନ୍ଧାବଢା କରି ରଖିଥିବୁ ।”

ଜର ଯୋଗୁଁ ସ୍ୱାତୀକୁ ବହୁତ ଦୁର୍ବଳ ଲାଗୁଥାଏ । କୌଣସି ମତେ ଉଠି କବାଟ ଝରକା ବନ୍ଦ କରି ସେ ଶୋଇଲା । ଟିକିଏ ପରେ ବର୍ଷା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା । ଥଣ୍ଡା ପବନ ଯୋଗୁଁ ତାକୁ ବହୁତ ଶୀତ ହେଲା । ସେ କୌଣସି ମତେ ଶୋଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ କିଏ କବାଟ ଖଟଖଟ କଲା । ସ୍ୱାତୀ ପୁଣି କଷ୍ଟେ ମଷ୍ଟେ ଉଠି କବାଟ ଖୋଲି ଦେଖିଲା ଜଣେ ଝିଅ ଆଉ ତା’ହାତରେ ସୁଟକେଶ୍ । ସ୍ୱାତୀକୁ ଚାହିଁ ସେ କହିଲା, “ମୋ ନାମ ବିଜୟା । ମୋତେ କ୍ଷମା କର, ମୁଁ ତୁମ ନିଦ ଭଙ୍ଗାଇଲି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନାଚାର । ମୋର ଜଣେ ସାଙ୍ଗ ଝିଅର ବାହାଘରରୁ ମୁଁ ଫେରୁଥିଲି । ଏତେ ବର୍ଷା ବାଟରେ ହେଲା ଯେ ବଳଦମାନେ ଗାଡି ଟାଣିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଓଦା । ତେଣୁ ଭାବିଲି, ରାତିଟା ଏଇଠି ରହି ସକାଳୁ ଚାଲିଯିବି ।”

ସବୁ ଶୁଣି ସ୍ୱାତୀ କହିଲା, “ଦୁଇଦିନ ହେବ ମୋତେ ଭୀଷଣ ଜର । ତୁମେ ମୋର ଶାଢୀଟିଏ ନେଇ ବଦଳି ପକାଅ, ବହୁତ ଓଦା ହୋଇଯାଇଛ । ଆଉ ଏଇ ଖଟରେ ଶୋଇଯାଅ ।” ଏତିକି କହି ସେ ତା’ର ଖଣ୍ଡେ ଭଲ ଶାଢୀ ଆଣି ବିଜୟାକୁ ଦେଲା । ବିଜୟାକୁ ସ୍ୱାତୀର ବ୍ୟବହାର ଓ କଥା ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା । ସୁତରାଂ ସେ ତା’ର ହାତ ଧରି କହିଲା, “ତୁମକୁ ତ ବହୁତ ଜର, ତୁମେ ଶୋଇଯାଅ । ମୁଁ ସବୁ ଠିକ୍ କରିଦେବି ।”

ସ୍ୱାତୀ ସକାଳୁ ଉଠି ଦେଖିଲା ବିଜୟା କେତେବେଳରୁ ଉଠି ଯିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲାଣି । ସେ କହିଲା, “କିଛି ସମୟ ପରେ ଶାଶୁ ଆସିଯିବେ । ମୋତେ ଏବେ ଯାଇ ରାନ୍ଧିବାକୁ ପଡିବ ।”

ବିଜୟା ସ୍ୱାତୀର ହାତ ଧରି କହିଲା, “ତୁମେ କିଛି ସମୟ ଶୋଇରୁହ । ମୁଁ ତ ତୁମର ନାମ ଜାଣେନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଗତ ରାତିରେ ଯାହାସବୁ ବିଳିବିଳୋଉଥିଲ ସେଥିରୁ ମୁଁ ଜାଣିପାରିଲି ଯେ ଯୌତୁକ ନ ଆଣିଥିବାରୁ ତୁମକୁ ତୁମ ଶାଶୁ ବହୁତ କଷ୍ଟ ଦେଉଛନ୍ତି, ନା?”

ଏହା ଶୁଣି କିଛି ସମୟ ଚୁପ୍ ରହିବା ପରେ ସ୍ୱାତୀ କହିଲା, “ତୁମ ଅନୁମାନ ଠିକ୍ । ମୋ ଶାଶୁଙ୍କର ଯୌତୁକରେ ଲୋଭ ଥିଲା । ଶୁଣିଛି ଯେ ରାମପୁରର ଶିବନାଥଙ୍କ ଝିଅକୁ ସେ ବୋହୂ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ ଯିଏ କି ତାଙ୍କୁ ଲକ୍ଷେ ଟଙ୍କା ଦେବାର ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ନିଜ ମାଙ୍କୁ କିଛି ବି ନ କହି ମୋ ସ୍ୱାମୀ ମୋ ବାପମାଙ୍କୁ ଦେଖାକରି ମୋତେ ବିବାହ କରିବାର ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲେ ଓ ବିବାହ ହୋଇଗଲା । ସେଥିପାଇଁ ମୋ ଶାଶୁଙ୍କର ମନ ଭାରି ଦୁଃଖ । ମୁଁ ବା ଏବେ ଆଉ କ’ଣ କରିପାରେ ।”

ଏସବୁ ଶୁଣି ବିଜୟା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲା ଓ ହସି ହସି କହିଲା, “ଆଚ୍ଛା, ତେବେ କଥା ଯାଇ ସେଠି । ଏବେ ତୁମ ଶାଶୁ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ତୁମେ ମୋତେ ତୁମର ସାଙ୍ଗ ବୋଲି କହି ଚିହ୍ନା ଦେବ ମୁଁ ତାଙ୍କ କାନରେ ଏମିତି କିଛି ମନ୍ତ୍ର ପଢିଦେବି ଯେ ସେ ଭଲ ବାଟକୁ ଆସିଯିବେ । ତୁମପରି ସୁନାବୋହୁକୁ ପାଇ ସେ ଟଙ୍କା ଯୋଗୁଁ ଏପରି ବ୍ୟବହାର କରୁଛନ୍ତି?”

କିଛି ସମୟ ପରେ ଶାଶୁ ଆସି ପହଁଚିଗଲେ । ଅଳଙ୍କାରରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଜୟାକୁ ଦେଖି ସେ ପଚାରିଲେ, “ମା, ତୁମେ କିଏ?”

ତହୁଁ ବିଜୟା ହସି ହସି କହିଲା, “ମୁଁ ସ୍ୱାତୀର ପିଲାଦିନର ସାଙ୍ଗ । ଗୋଟିଏ ବାହାଘରରେ ଯୋଗ ଦେବାକୁ ଯାଇଥିଲି । ରାତି ବେଶି ହେବାରୁ ମୁଁ ଏଇଠି ଅଟକି ଗଲି ।”

କଥାବାର୍ତ୍ତାରୁ ଶାଶୁ ବୁଝିନେଲେ ଯେ ଝିଅଟି ବିବାହିତା ନୁହେଁ । ତେଣୁ ସେ ଭାବିଲେ, “ଏମିତି ଧନୀଘରର ଝିଅଟିଏ ମୋ ବୋହୁ ହୋଇଥିଲେ କେତେ ଯେ ଭଲ ହୋଇଥା’ନ୍ତା । ତା’ପରେ ସେ ସ୍ୱାତୀକୁ କହିଲେ, “ବୋହୁ, ତୁ ଚଂଚଳ ରନ୍ଧାରନ୍ଧି ଶେଷ କର ।” ଏହା ଶୁଣି ସ୍ୱାତୀ ବିଚାରୀ ଚୁପ୍ଚାପ୍ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଚାଲିଗଲା । ଶାଶୁ ବିଜୟାକୁ କହିଲେ, “ତମେ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀପରି ଝିଅଟିଏ ହୋଇଛ, ଆଉ ମୋ ବୋହୁ ଏତେ ବୋକା କାହିଁକି?”

ଏକଥା ଶୁଣି ବିଜୟା ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲା, “ମୋ ସାଙ୍ଗ ଭଳି ଆଉ ଝିଅ ଅଛି? ଆମ ସମସ୍ତିଙ୍କ ଭିତରେ ସିଏ ତ ଥିଲା ସବୁଠାରୁ ଭଲ । ତା’ର ରୂପ ଯେମିତି ଗୁଣ ବି ସେମିତି । ପୁଣି ଭାଗ୍ୟ ତା’ର ଏତେ ଭଲ ଯେ ମା’ ପରି ଶାଶୁ ସେ ପାଇଛି । କାଲି ରାତି ସାରା ତ ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା କରୁ କରୁ ସମୟ କିପରି ବିତିଗଲା ଜଣାପଡିଲା ନାହିଁ ।”

ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ଶାଶୁ ମନେ ମନେ ବହୁତ ଖୁସି; ତା’ପରେ ସେ କହିଲେ, “ଆଜିକାଲି ଶାଶୁକୁ ପ୍ରଶଂସା କରିବା ବୋହୂ କୁଆଡେ ମିଳୁଛି? ସ୍ୱାତୀ ମୋ ବିଷୟରେ ନିଶ୍ଚୟ କହିଥିବ ଯେ ମୁଁ ଟିକିଏ ଅଖାଡୁଆ ଭାବରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରେ ।”

ବିଜୟା ପୁଣି କହିଲା, “ନାହିଁ ତ? ଆପଣଙ୍କ ବିଷୟରେ ସେ ଟିକିଏ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଖରାପ କଥା କହିନାହିଁ । ରାମପୁରରେ ଥିବା ଆମର ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ଶିବନାଥଙ୍କ ଝିଅର ଏବେ ବାହାଘର ହେଲା । ଶୁଣିଲୁ ଯେ ତା’ ଶାଶୁ ବଡ କଜିଆଖୋରଣି । ଟିକିଏ କଥାକୁ ନେଇ ବୋହୁକୁ ସେ ସଦା ସର୍ବଦା ଗାଳିଦିଏ । ଶେଷକୁ ସେ ଝିଅ ତା’ ଶାଶୁକୁ କାମରୁ ଛୁଟି ଦେଇଦେଲା ।”

ବିଜୟାର କଥା ନବୁଝିପାରି ଶାଶୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲେ, “ଛୁଟି ମାନେ? ନିଜ ଶାଶୁକୁ ଘରୁ ବାହାର କରିଦେଲା ନା କ’ଣ?”

ଶାଶୁଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଯାଇ ବିଜୟା ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ରହସ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱରରେ କହିଲା, “ସେକଥା ହୋଇଥିଲେ ତ ଭାରି ଭଲ ହୋଇଥାନ୍ତା । କିନ୍ତୁ ସେ ବୋହୁ କିଛି ବିଷ ଖୁଆଇ ତା’ ଶାଶୁ ମହାଶୟାଙ୍କୁ ଏହି ପୃଥିବୀ ଲୋକରୁ ପରଲୋକକୁ ସିଧା ପଠାଇ ଦେଲା ।”

ସବୁ ଶୁଣି ଶାଶୁ କହିଲେ, “ସତେ? ଝିଅପିଲା ହୋଇ ଏଡେ ଭୟାନକ? ଭଲ ହୋଇଛି ସେ ମୋର ବୋହୁ ହୋଇ ଆସିନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତା’ ସହିତ ତ ମୋ ପୁଅର ପ୍ରସ୍ତାବ ପ୍ରାୟ ଠିକ୍ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ।”

“ଆପଣ ଏବେ ଭାବନ୍ତୁ କେଡେ ବଡ ବିପଦରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ସ୍ୱାତୀ ଭଳି ସାକ୍ଷାତ୍ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋହୁକୁ ନେଇ ଖୁସିରେ ଥା’ନ୍ତୁ, ମୁଁ ଯାଉଛି ମାଉସୀ ।” ଏହି କଥା କହି ବିଜୟା ସେଠାରୁ ଉଠି ଚାଲିଗଲା । ଏଣେ ରନ୍ଧାଘର କବାଟ ପଛରେ ଥାଇ ସ୍ୱାତୀ ସବୁ ଶୁଣୁଥାଏ ।

ସେହି ଦିନଠାରୁ ଶାଶୁ ବୋହୁପ୍ରତି ଭଲ ବ୍ୟବହାର କଲେ ଓ ପୂର୍ବରୁ ବୋହୁକୁ ଖରାପ ବ୍ୟବହାର କରିଥିବା ଯୋଗୁଁ ବହୁତ ମନସ୍ତାପ ବି କଲେ ।

ଏମିତି ମାସଟିଏ ବିତିଗଲା । ଦିନେ ଖରାବେଳେ ଶାଶୁ ଶୋଇଥାନ୍ତି ଠିକ୍ ସେହି ସମୟରେ ସ୍ୱାତୀ ଦେଖିଲା ଘର ଆଗରେ ବଳଦଗାଡିଟିଏ ରହିଲା । ସ୍ୱାତୀ ବାହାରକୁ ଦୌଡିଗଲା । ଦେଖିଲା ବିଜୟା । ବିଜୟା ହସି ହସି ପଚାରିଲା, “ତୁମ ଶାଶୁଙ୍କର କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଲା ନା ନାହିଁ?”

ସ୍ୱାତୀ କହିଲା, “ଏବେ ଶାଶୁ ମୋତେ ଅତି ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବହାର କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତମେ ଶିବନାଥଙ୍କ ଝିଅ ନାମରେ ଯେଉଁ ମିଥ୍ୟା ରରନା କଲ, ସେ ତାହା ଶୁଣିଲେ ତାଙ୍କ ମନ ଦୁଃଖ ହେବନାହିଁ?”

ଏକଥା ଶୁଣି ବିଜୟା ଜୋର୍ରେ ହସି ହସି କହିଲା, “ନା, ନା, ଏଥିରେ ତୁମର ଯେଉଁ ଲାଭ ହେଲା ସେକଥା ଜାଣି ସେ ବରଂ ଖୁସି ହେବ । କାରଣ ମୁଁ ହିଁ ହେଉଛି ସେହି ଶିବନାଥଙ୍କ ଝିଅ ।”

ଏକଥା ଶୁଣି ସ୍ୱାତୀ କହିଲା, “ସତେ? ବାଃ?” ସ୍ୱାତୀ ଆଉ କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ବିଜୟା ହସି ହସି କହିଲା, “ଏକଥା ତୁମେ ତୁମ ଶାଶୁଙ୍କୁ କେବେବି କହିବ ନାହିଁଟି? ମୁଁ ଏବେ ମାମୁଁ ଘରକୁ ଯାଉଛି । ଫେରିବାବେଳେ ତୁମ ସହିତ କିଛିଦିନ ରହିବି ।” ତା’ପରେ ସେ ଗାଡିବାଲାକୁ ଗାଡି ଚଳାଇବାକୁ କହିଲା

ଆଧାର :ଓଡ଼ିଆ ଗପ