ସେବା କରିବାର ଫଳ

ଉପକ୍ରମ

ଏହି ପରି ଭାବରେ ବୋଲକରା ଓ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗ କଥାକାର ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣରେ ଥାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ବର୍ଷ ପରେ ଯାଇ କାଶ୍ମୀର ରାଜ୍ୟରେ ପହଁଚିଲେ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ଏଠାରେ ଭଲ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଫଳ ମିଳେ । ପାଖରେ ଥିବା ବଜାରକୁ ଯାଇ ସେଠୁ କିଛି ଫଳ କିଣି ଆଣ ।

ଅବୋଲକରା ଫଳ କିଣି ଆଣି ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ଦିଅନ୍ତେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ସେହି ଫଳରୁ କିଛି ଖାଇଲେ ଓ ଆଉ କିଛି ଖାଇବା ନିମନ୍ତେ ସେହି ବୋଲକରାକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଲେ ।

ତାପରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଟିକେ ସୁସ୍ଥ ଲାଗିଲା । ଚତୁର କଥାକାର କହିଲେ ବୋଲକରା –

ଉଠ ଏବେ ଯିବା ନାହିଁ ବିଳମ୍ବ

ଝଟ ଝଟ କରି ପକାଇ ପାଦ ।

ତୀର୍ଥ ସରି ନାହିଁ ବାକି ବହୁତ

ଚାଲି ଚାଲି ଯିବା ଜାଣୁ ବାପତ ।

ଚୁଡା ଚାଉଳକୁ ଗଣ୍ଠିଲି କର ।

ଛତା କମ୍ବଳକୁ କାନ୍ଧରେ ଧର ।

ଏହା କହି ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗ କଥାକାର କଠଉ ଚଢି ଆଗକୁ ପାଦ ପକାଇଲେ । ବୋଲକରା ଗଣ୍ଠିଲି ମୁଣ୍ଡାଇ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କର ପଛେ ପଛେ ଚାଲିଲା ।

ବର୍ଣ୍ଣନା

ଏହି ପଥ ଚଲା ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ସମୟରେ ବୋଲକରା କେତେ ନୂଆ ନୂଆ ସ୍ଥାନ ମାନ ଦେଖୁ ଥାଏ । ଯାହା ଯେଉଁଠି ଦେଖିଲେ ବୁଝିପାରେ ନାହିଁ ତେଣୁ ତାହା ସେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ପଚାରି ତାଙ୍କଠାରୁ ବୁଝି ନିଏ ।

ବୋଲକରା ତା ଜୀବନରେ କେବେବି କୌଣସି ଭୂତପ୍ରେତ ଦେଖି ନଥିଲା । ତେଣୁ ଚଲା ପଥରେ ତା’ର ଭୂତ ପ୍ରେତଙ୍କ ପ୍ରତି ଆଦୌ ଭୟ ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ଏମିତି ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଛନ୍ତି ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଓ ବୋଲକରା । ସେହି ସମୟରେ ଖୁବ୍ ଜୋର୍ରେ ବର୍ଷା ତୋଫାନ ଆସିଲା । ରାସ୍ତା ଉପରେ ଆଉ ଚାଲିବାର ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ବୋଲକରା ଏପରି ତୋଫାନକୁ କାଟି ଆମେ ଆଗକୁ ଆଉ ଚାଲି ପାରିବା ନାହିଁ । ବରଂ ତୋଫାନ ଭାଙ୍ଗି ଗଲେ ପୁଣି ଆମେ ଚାଲିବା । ଦେଖ ରାସ୍ତା ଉପରେ ଗୋଟି ଚଲା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ଲାଗି ଏକ ଯାତ୍ରୀ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳ ଅଛି । ଆମେ କିଛି ସମୟ ସେହିଠି ଅପେକ୍ଷା କରି ଯିବା ।

ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କ କଥାରେ ବୋଲକରା ସେହି ଯାତ୍ରୀ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳକୁ ଉଠି ଯାଇ ଗଣ୍ଠିଲିଟିକୁ ଥୋଇ ଦେଇ କହିଲା ଆଜି ଆଉ ଆଗକୁ ଯିବା ନାହିଁ । ବରଂ ଏହି ଠାରେ ଆଜି ଦିନଟି ଆଶ୍ରୟ ନେଇ ଯିବା । ଦେଖ ଏହି ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳର ବାହାର ପାର୍ଶ୍ବ ସିନା ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ଯାଇଛି ହେଲେ ଭିତରଟା ଯେ କେତେ ପରିଷ୍କାର ଆଉ ସଫା ସୁତୁରା ।

ବୋଲକରା କଥାରେ ଚତୁର କଥାକାର ସେହି ଯାତ୍ରୀ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳ ଭିତରକୁ ପଶି ଯାଇ କହିଲେ ବାଃ, ସ୍ଥାନଟି ଖୁବ୍ ପରିଷ୍କାର ହୋଇଛି । ଭଲ ହେଲା – ତାହା ହେଲେ ତୁ ଏଠି କମଳ ଖୋଲି ପାରିଦେ । ମୁଁ ଟିକେ ଆଗ ବିଶ୍ରାମ କରେ ।

ଅବୋଲକରା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କମ୍ବଳ ଖୋଲି ପକାଇ ଦେଲା । ଚତୁର କଥାକାର ସ୍ଥିର ହୋଇ କିଛି ସମୟ ସେହି କମ୍ବଳ ଉପରେ ବସି ଧ୍ୟାନ କଲେ । ସେତେ ବେଳକୁ ଝଡ ଥମି ଯାଇ ଥାଏ । ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଧ୍ୟାନ ଭାଙ୍ଗି ବୋଲକରାକୁ କହିଲେ ବାପଧନ ଝଡ ଥମି ଯାଇଛି, ଠୋପାଏ ବର୍ଷାତ ହେଲା ନାହିଁ । ଏହି ପାଖ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯାଇ କିଛି ଶୁଖିଲା କାଠ ନେଇଆ । ଗଣ୍ଠିଲିରେ ଯାହା ଚାଉଳ, ଡାଲି ଆଉ ପରିବା ଅଛି ଆମେ ଆଜି ତାହା ରୋଷେଇ କରି ଭୋଜନ କରିବା । ଆଜି ରାତିକ ଏଠାରେ ରହି ଯିବା ପରେ କାଲି ସକାଳ ହେଲେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଚିନ୍ତା କରିବା ।

ଏହା କହି କଥାକାର ହସ୍ତରେ ମାଳା ଧରନ୍ତେ ବୋଲକରା କିଛି କାଠ ସଂଗ୍ରହ କରିବା ନିମନ୍ତେ ପାଖରେ ଥିବା ଜଙ୍ଗଲଆଡେ ଚାଲି ଗଲା । ଜଙ୍ଗଲ ମଧ୍ୟରେ ପଶି ଯାଇଛି ବୋଲକରା । ଖଣ୍ଡେ ଦୁଇଖଣ୍ଡ କାଠ ସେ ହସ୍ତରେ ଧରିଛି କି ନାହିଁ ହଠାତ୍ ତା ଆଗରେ ଗୋଟିଏ ଝିଅ ଠିଆ ହୋଇ ଗଲା । ତା’ପରେ ଝିଅଟି ପୁଣି ସେହି ପୁରୁଣା କୋଠା ମଧ୍ୟକୁ ପ୍ରବେଶ କଲା । ବୋଲକରା କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ଝିଅଟିକୁ ଦେଖି ଆଦୌ ଭୟ କଲା ନାହିଁ । କାଠ ସଂଗ୍ରହ କରିବା ଲାଗି ଯେତେବେଳେ ଯାଇଥିଲା ରୋଷେଇ ନିମନ୍ତେ ଆବଶ୍ୟକ କାଠ ସଂଗ୍ରହ କରି ଫେରି ଆସିଲା ।

କାଠ ଆଣି ଥୋଇଛି କି ନାହିଁ ବୋଲକରାର ପୁଣି ସେହି ଝିଅଟି କଥା ମନେ ପଡି ଯିବାରୁ ସେ ଉପଦେଷ୍ଟାଙ୍କୁ ସମସ୍ତ କଥା ବୁଝାଇ ଦେଇ ଏହାର କାରଣ ପଚାରନ୍ତେ କଥାକାର କହିଲେ – ଆମେ କିପରି ଆଜି ଦିନଟି ଲାଗି ଏଠାରେ ଆଶ୍ରୟ ନେଲେ । ସେ ଝିଅଟି ପ୍ରାୟତଃ ଆମ ପରି କୋଠା ଘରେ ଆଶ୍ରୟ ନେଲା । ସେଥି ଲାଗି ଆମର ଚିନ୍ତା କରିବାରେ କାରଣ କ’ଣ ଅଛି ।

ହଁ ମହାନୁଭବ ଯାହା କହିଲେ – ତାହା ସତ କଥା, ଆମେତ ପୁଣି ଏହି କୋଠାଘରେ ଆଶ୍ରୟ ନେବାକୁ ରହି ଗଲୁ । ସେହିପରି ସେ ଝିଅଟିର ଆଶ୍ରୟ ନେବାରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ ।

ଯାହା ହେଉ ମହାନୁଭବ ଯାହା କହିଲେ ତାହା ସତ୍ୟ । ସମସ୍ତଙ୍କ ଲାଗି ଏହି ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳ । ଝିଅଟା ତ ଏହି ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳରେ ରହି ପାରିବ ଏଥିରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହିଁତ ।

ସେଦିନ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ନିଜ ହାତରେ ରୋଷେଇ ସାରିଲେ । ବୋଲକରାକୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଖାଇଲେ । ଶୋଇବା ବେଳକୁ  ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ବାହାରେ ଶୋଇଲେ, ବୋଲକରା ଯାଇ ଘର ଭିତରେ ଶୋଇଲା ।

ଏହା ପରେ ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧାର ବଢି ଚାଲିଲା । ଚାରି ଆଡେ ନିଶବ୍ଦ ଲାଗିଗଲା । ଅର୍ଦ୍ଧ ରାତ୍ର ହୋଇ ଯିବା ପରେ ବୋଲକରାର ଶୋଇଥିବା ଘରେ ନୂପୁରର ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ ଶୁଭିଲା । ବୋଲକରା ପାଇଁ ତ ଏହା ମଧ୍ୟ ଥିଲା ଏକ ନୂଆ ଜାଗା । ସବୁ ବେଳେ ତାକୁ ଛନ ଛନ ଲାଗେ । ତେଣୁ ବେଳେ ବେଳେ ଶୋଇବାରେ ତାର ବିଳମ୍ବ ହୁଏ । ସେଦିନ ରାତିରେ କିନ୍ତୁ ଛାଇ ନିଦ ଲାଗି ଯାଇ ଥିଲା ସେହି ବୋଲକରାକୁ । ତା’ କାନକୁ ଯେତେବେଳେ ଏପରି ନୂପୁରର ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶବ୍ଦ ଶୁଭା ଗଲା ତାକୁ ଆଉ ନିଦ୍ରା ହେଲା ନାହିଁ । ସେ ଜାଣିଥିଲା ଯେ  ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ବାହାରେ ବାରଣ୍ଡାରେ ଶୋଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ଭାବିଲା ଏସବୁ ଯାହା ହେଉଛି ସେସବୁ ଏହି ଘର ଭିତରେ ହିଁ ହେଉଛି । ଏହା ପରେ ବୋଲକରା ଧୀରେ ଧୀରେ ଉଠି ସେହି କୋଠରୀକୁ ଯାଇ ଦେଖିଲା ଘରଟି ଉତ୍ତମ ଭାବରେ ସଜ୍ଜା ଯାଇ କେତେ ନୀଳ ନାଲି ହଳଦିଆ ପରି ନାନା ରଙ୍ଗର ଫୁଲରେ ପଲଙ୍କଟିଏ ସଜା ଯାଇଛି । ସେହି ପଲଙ୍କ ଉପରେ ବସିଛି ଏକ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ । ତା’ର ଚତୁଃପାଶ୍ୱର୍ରେ କେତେ ଜଣ ସୁନ୍ଦରୀ ଯୁବତୀ ସହଚରୀ ମାନେ ମଧ୍ୟ ବସି ନାନା ରଙ୍ଗର କଥା ହେଉ ଥାଆନ୍ତି । ତା’ ମଧ୍ୟରୁ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ବସିଥିବା ତରୁଣୀ ଜଣକ ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ବେଶୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଥିଲା ।

ଅବୋଲକରା ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ସେମାନଙ୍କ ରୂପରେ ମୋହିତ ହୋଇ ପଡିଲା । ସୁନ୍ଦରୀ ମାନେ ବୋଲକରାକୁ ଧରି ନେଇ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ବସାଇ ଦେଲେ । ଆଉ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ବୋଲକରା ସହିତ ବିପରୀତ ସମ୍ଭୋଗ କଲେ । ଏମିତି ସମ୍ଭୋଗ ସୁଖରେ ସାରା ରାତ୍ରିଟା ଅବୋଲକରାର ବିତି ଗଲା । ଶେଷରେ ବୋଲକରା ହାଲିଆ ହୋଇ ପଲଙ୍କ ଉପରେ ପଡି ଯାଆନ୍ତେ ସେହି ସୁନ୍ଦରୀ ମାନେ ଏହି ସୁଯୋଗରେ ସେ ସ୍ଥାନ ଛାଡି ଚାଲି ଗଲେ । ଗଲା ବେଳେ ତରୁଣୀର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଗୁଡାଏ ସୁନା ମୋହରରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିବା ଥଳିଟାଏ ଛାଡିଦେଇ ଗଲେ ।

ସକାଳ ହେବା ବେଳକୁ ଅବୋଲକରା ନିସ୍ତେଜ ହୋଇ ଚେତା ହରାଇବା ପରି ପଡି ରହି ଥାଏ । ଆଗ ଚତୁର କଥାକାର ଉଠି ଦେଖିଲେ ଯେ ବେହୋସ୍ ହୋଇ ବୋଲକରା ଶୋଇ ରହିଛି । ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଉଲଗ୍ନ ହୋଇ ପଡିଛି । ଏହାର ଅସଲ କାରଣ ଜାଣିବା ନିମନ୍ତେ  ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଅବୋଲକରାକୁ ଶଯ୍ୟାରୁ ଉଠାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲାରୁ ଅବୋଲକରା ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଯାଇ କହିଲା ଆରେ ମୋତେ ନିଦରୁ ଉଠାଇ ଦେଲ କାହିଁକି । ମୋ ସହିତ ତ କେତେ ଜଣ ସୁନ୍ଦରୀ ଯୁବତୀ ସମ୍ଭୋଗ କରୁ ଥିଲେ । ସେମାନେ ସବୁ ଗଲେ କୁଆଡେ ।

ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଭାବିଲେ ଅବୋଲକରା ଆଜି ଏପରି କାହିଁକି ହେଲା, ସେପରି କଥା କହୁଛି ଯାହା କେବେ ହେଲେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଦେଖି ନଥିଲେ କି ତା ଠାରୁ ଶୁଣି ନଥିଲେ । ତା ମୁଖରୁ ବାହାରୁଛି ଯୁବତୀ । ପୁଣି ଏହି ସୁନା ମୋହରର ଥଳି ।

ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ଏସବୁ ଦେଖି ଏଥିର ଅସଲ କାରଣଟା ଜାଣିବା ଲାଗି ଚେଷ୍ଟା କରି ମନେ ମନେ ସେ କର୍ଣ୍ଣ ପିଶାଚିନୀ ମନ୍ତ୍ର ପାଠ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ସବୁ କଥା ପରେ ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ରେ ବୋଲକରା ଏହା ସବୁ ହେଉଛି ତୋର ଅସୀମ ପରିଶ୍ରମ ଓ ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣର ସେବା କରିବାର ଫଳ । ଏହା ପରେ ବୋଲକରା ପଚାରିଲା – ମହାନୁଭବ ଏଇଟା କ’ଣ ଭୂତକୋଠି ।

ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର କହିଲେ ନା – ଏହା ହେଉଛି ରାଜାଙ୍କର ବିଳାସ କୋଠି । ଦିନ ଥିଲା ଏହି ରାଜା ଖୁବ୍ ସୁଖରେ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟର ପ୍ରଜା ମାନଙ୍କୁ ରଖି ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ କେହି ହେଲେ ପ୍ରଜା ଦାରିଦ୍ରତା ଦେଖି ନଥିଲେ । ଏ ରାଜ୍ୟରେ ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ଏମିତି କିଛି ନଥିଲା । ପ୍ରଜା ମାନେ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ସୁଖର ଆଦାନ ପ୍ରଦାନ କରୁ ଥିଲେ । ପୁଣି ଏମିତି ଏକ ସମୟ ଆସିଲା ରାଜାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ଆସିଲା ଦୁର୍ଯୋଗ, ଶତ୍ରୁ ମାନେ ତାଙ୍କର ଏହି ରାଜ୍ୟକୁ ଆକ୍ରମଣ କରି ତାଙ୍କଠୁ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଛଡାଇ ନେଲେ । ଶତ୍ରୁ ମାନେ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇ ରାଜ୍ୟର ଯୁବରାଜଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କଲେ । ରାଜ୍ୟ ପର ରାଜ୍ୟରେ ପରିଣତ ହେଲା । ଏ ରାଜ୍ୟରେ ପ୍ରକୃତ ରାଜାଙ୍କର କେହି ହେଲେ ଦାୟାଦ ରହିଲେ ନାହିଁ । ଏହା ପରେ ଯୋଗକୁ ଗନ୍ଧର୍ବ ମାନେ ଆସି ଏ ରାଜ୍ୟକୁ ଦଖଲ କରି ନେଇ ଥିବାରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି କୋଠିଟି ଭଲ ଅବସ୍ଥାରେ ରହି ଅଛି । ଏ କୋଠିକୁ ଯେ ଆସେ ସେ ଭୟ କରେ । କାରଣ ଏହି ରାଜ୍ୟର ରାଜ କୁମାରୀ ସିନା ମରି ଗଲେ ହେଲେ ସେହି ରାଜ କୁମାରୀଙ୍କର ପ୍ରେତାତ୍ମା ଅଦ୍ୟାବଧି ଏହି କୋଠରିରେ ବାସ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି କେହି ନୂଆ ଯୁବକ ଏହି କୋଠିକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ସେତେ ବେଳେ ରାଜ କନ୍ୟାର ପ୍ରେତାତ୍ମା ନିଜ ରୂପ ଧରି ସେହି ଯୁବକ ସହିତ ଜୋର୍କରି ସମ୍ଭୋଗ କରୁଛି ।

ଉପଦେଷ୍ଟା ଯେତେବେଳେ ପ୍ରେତର ସମ୍ବାଦଟି ପ୍ରକାଶ କଲେ ବୋଲକରା ଖୁବ୍ ଭୟ ପାଇ ଯାଇ କହିଲା – ହେ ମହାନୁଭବ, ଏବେ ଆମେ ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ପାରିବା ଚାଲ ଏଠାରୁ ପଳାଇ ଯିବା । ତାହା ନହେଲେ ଏହି ପ୍ରେତ ମାନେ ଆମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଖାଇ ଯିବେ ।

ଚତୁର ବ୍ୟଙ୍ଗକାର ବୋଲକରା ଠାରୁ ଏ କଥା ଶୁଣି ସାରି କହିଲେ ତୁମେ ଆଦୌ ଭୟ କର ନାହିଁ । ସେ କେବେ କାହାରି କ୍ଷତି କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତେବେ ସେ ଯାହା ହେଉନା କାହିଁକି ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ଆମେ ଏଠାରୁ ପଳାଇ ଯିବା । ତୁମେ ଏବେ ଗଣ୍ଠିଲି ପତ୍ର ସଜାଡ ।

ଆଧାର: ଓଡ଼ିଆ ଗପ