ହଜାରେ ବାଲ୍ଟି ପାଣି

ଉପକ୍ରମ

ୱାକିଓର ଗାଁ ପାଖରେ ସମୁଦ୍ର । କୂଳରେ ଆବୁଡା ଖାବୁଡା ବଡ ବଡ ପଥର କୁଦ ସବୁ । ସମୁଦ୍ର ଲହରୀ ଘୂ ଘୂ ହୋଇ ଦିନ ରାତି ମଥା ପିଟୁଥାନ୍ତି ସେଠି । ଜୁଆର ଆସିଲେ ମୁଣ୍ଡ ବୁଡାଇ ଦିଅନ୍ତି ସେ ପଥରମାନେ । ପୁଣି ଜୁଆର ଫେରିଗଲେ ସେମାନେ ମୁଣ୍ଡ ଟେକନ୍ତି । ସେଇ ବେଳରେ ଗାଁ ପିଲାଏ ସବୁ ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଯାଇ ଚଢନ୍ତି ସେ ପଥର କୁଦମାନଙ୍କ ଉପରେ । ପୁଣି ଜୁଆର ଆସିବା ବେଳ ହେଲେ କିତିକାତିଆ ହୋଇ ଧାଆଁନ୍ତି କୂଳକୁ । ଏହା ନିତି ଦିନିଆଁ ଖେଳ ସେ ଗାଁ ପିଲାଙ୍କର ।

ବର୍ଣ୍ଣନା

ତାଙ୍କ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କର ବେଉସା ହେଲା ସମୁଦ୍ରରୁ ମାଛ ମାରିବା, ନହେଲେ ତିମି ଶିକାର କରିବା । ୱାକିଓର ବାପା ଜଣେ ଭଲ ତିମି ଶିକାରୀ ।

-“ତୁମେ ସବୁବେଳେ ତିମିଙ୍କୁ ଶିକାର କର କାହିଁକି ଯେ? ମୋ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ବାପାମାନେ ତ କେତେ କେତେ ଅଲଗା କାମ କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ହାତ ତ କାହିଁ କେବେ ତିମିଙ୍କ ରକ୍ତରେ ନାଲି ହଉନି?” ଏହି କଥା ଦିନେ ୱାକିଓ ପଚାରିଲା ତା’ ବାପାଙ୍କୁ ।

ଏପରି ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣି କିଛି ସମୟ ଭାବି ୱାକିଓର ବାପା ଉତ୍ତର ଦେଲେ – “ମତେ ତ ତିମି ଶିକାର ଛଡା ଆଉ କିଛି ବି କାମ ଜଣାନାହିଁ ।” ଏହା ଶୁଣି ୱାକିଓ ଚୁପ୍ ହୋଇ ଗଲା ସିନା କିନ୍ତୁ ତା’ ମନ ସେଥିରେ ଆଦୌ ମାନିଲା ନାହିଁ ।

ତା’ପରେ ସେ ଚୁପ୍ ଚୁପ୍ ଚାଲିଗଲା ତା ଜେଜେଙ୍କ ପାଖକୁ ଓ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପଚାରିଲା ସେଇ ଏକା ପ୍ରଶ୍ନ ।

“ଜେଜେ ! ତୁମେ ମୋ ବାପାଙ୍କୁ ଆଉ କିଛି କାମ ଶିଖାଇ ପାରିଲ ନାହିଁ କାହିଁକି?”

ଜେଜେ-“କାହିଁକିରେ? ତୋ ବାପା ତ ଠିକ୍ କାମ କରୁଛି । ଯାହା ତା’ର କରିବା କଥା । ଏ ତ ଆମ କୁଳ ବେଉସା । ଗାଁ ସାରା ଲୋକେ ତ ଦେଖୁଚୁ ଏଇ କାମ କରି ଚଳନ୍ତି । କ’ଣ ହେଲା ସେଠୁ?” ଏ ଉତ୍ତର ମଧ୍ୟ ୱାକିଓକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା ନାହିଁ ।

ତା’ପରେ ସେ ୱାକିଓ ସମୁଦ୍ର କୂଳକୁ ଚାଲିଗଲା । ହଠାତ୍ ତାର ମନ ହେଲା ସମୁଦ୍ରକୁ ପଚାରିବ, କାହିଁକି ତା’ ବାପାଙ୍କ ହାତରେ ତିମି ମାଛର ରକ୍ତ ଲାଗୁଛି । ନିତି ପାଣି ଭିତରକୁ ଯାଉଥିବା ମଣିଷ, ଏ ବିରାଟକାୟ ତିମିକୁ ଭଲ ନ ପାଇ ଓଲଟି ତାକୁ ମାରୁଛନ୍ତି କାହିଁକି?

ୱାକିଓ କୂଳରେ ଠିଆ ହୋଇ ବଡ ପାଟିରେ କହିଲା – ହେ ସମୁଦ୍ର !…

ସମୁଦ୍ରର ଘୂ ଘୂ ଗର୍ଜନ ତା’ ପ୍ରଶ୍ନର କି ଉତ୍ତର ଦେଲା, ୱାକିଓ ସେଥିରୁ କିଛି ବି ବୁଝି ପାରିଲା ନାହିଁ । କୂଳରେ ଭାଙ୍ଗୁଥାଏ ଲହଡି । କୁନି କୁନି ମାଛ କଙ୍କଡା ମାନେ ତା’ ଗୋଡ ପାଖର ବାଲି ଉପରେ ଗଡି ଯାଉଥାନ୍ତି ଫେରିଲା ପାଣିର ସୁଅରେ । ଆକାଶରେ ଉଡୁଥିବା ଚଢେଇମାନେ କେଁ କେଁ ଶବ୍ଦ କରି ସତେକି ତାକୁ କ’ଣ କହୁଥାନ୍ତି । ୱାକିଓର ମନ କୋଉଠି ବି ଲାଗୁନଥାଏ ।

ହଠାତ୍ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଦୃଶ୍ୟ ତା’ ଆଖିରେ ପଡିଲା । ଗୋଟେ ମସ୍ତବଡ ତିମି ଦୁଇଟି ବଡ ପଥର ମଝିରେ ଅଟକି ଯାଇଛି । ଜୁଆର ସାଙ୍ଗରେ ତାହା ଚାଲି ଆସିଥିଲା କୂଳକୁ । ଏବେ ଯେତେ ଛଟପଟ ହେଲେ ବି ସେଥିରୁ ସେ ମୋଟେ ବାହାରି ପାରୁନି, ବିଚରା ତିମି ଲାଖି ଯାଇଛି । ଏଣେ ଜୁଆର ଫେରି ଯାଉଛି କୂଳଠାରୁ ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ । ଏସବୁ ଦେଖି ଅତ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡିଲା ସେ ୱାକିଓ । ଆଉ କହିଲା ହେ ଈଶ୍ୱର, ପାଣି ତ କମି କମି ଯାଉଚି । ତିମି ଏଇଲେ କ’ଣ କରିବ? ଖରା ତ ମାଡି ଆସୁଛି । ଜୁଆର ପୁଣି ଆସିଲା ବେଳକୁ କେତେ ବେଳ । କ’ଣ ହେବ? ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ପାଣି ଫେରି ଗଲା ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ । ୱାକିଓ ଚାହିଁଚି । ସମୁଦ୍ରକୂଳ ବାଲି ଧୀରେ ଧୀରେ ଶୁଖିଲା ଦିଶିଲାଣି । ତିମି ଛଟ ପଟ ହେଉଚି । ତଥାପି ଚେଷ୍ଟା ଚଳାଇଚି ସେ ଖୋପରୁ ଖସିବା ପାଇଁ । କିନ୍ତୁ ଖସିଲେ କ’ଣ ହେବ? ତା’ର କ’ଣ ଗୋଡ ଅଛି ଯେ ସେ ଚାଲି ଚାଲି ପାଣି ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବ? ଏ ଗାଁବାଲା ତ ତିମି ଦେଖିଲେ ତାକୁ ତେଂଟାରେ ଭୂଷି ପକେଇବେ ।

ଏସବୁ ଦେଖି ସେ ୱାକିଓକୁ ଖାଲି କାନ୍ଦ ମାଡିଲା । ସେ କେବଳ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲା ହେ ପ୍ରଭୁ ! କେହି ଯେମିତି ଦେଖି ନ ପାରନ୍ତୁ ଏ ତିମିକୁ । ସେ ଫେରି ଯାଉ ତା’ ପାଣି ଘରକୁ । ତା’ ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କ ପାଖକୁ । ତା’ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କ ପାଖକୁ । କିନ୍ତୁ ଜୁଆର ଆସିବାକୁ ତ ବହୁତ ଡେରି ଅଛି । ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖରାରେ ଏ ବଂଚିବ କେମିତି? ଏମିତି ଭାବୁ ଭାବୁ କେତେବେଳେ ସେ ୱାକିଓ ବାଲିରେ ଚାଲି ଚାଲି ଯାଇ ସେହି ତିମି ପାଖରେ ପହଁଚି ଗଲାଣି ତାହା ତାକୁ ବି ଜଣା ନାହିଁ । ତା’ ନିରୀହ ଆଖିକୁ ଚାହିଁ ଦେଲା ମାତ୍ରେ ୱାକିଓର ଦେହ କ’ଣ ହୋଇଗଲା । ଏତେ ବଡ ଜୀବ । ସେ ପୁଣି ପାଣିର ରାଜା । ସମୁଦ୍ରକୁ ଦି’ଭାଗ କରୁଥିବ ପାଣିରୁ ଉଠିଲାବେଳେ । ଫୁତ୍କାର କରି ପାଣି ଫିଙ୍ଗୁଥିବ ଉପରକୁ ଯେ, ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଛାତି ଥରିଯିବ । ପାଣିକି ଓହ୍ଲାଉଥିବା ମଣିଷଙ୍କ ଯମ ଏ । କେମିତି ଗୋଟେ ପଡି ଯାଇଚି ଖାପଚରେ । ଶୁଖିଲାରେ ପଡିଗଲେ ଆଉ କ’ଣ କେବେ ଏ ବଂଚିବ? ପାଣି ତ ତା’ ଜୀବନ । ଏବେ ପୁଣି କିଏ ବା ରକ୍ଷା କରିବ ୟାକୁ । ପାଖକୁ ଗଲାରୁ ତା’ ଆଖିକି ଚାହିଁଲା ୱାକିଓ । ଆଃ, ସେ ବଡ ବଡ ନିରୀହ ଆଖି ବୁଲି ବୁଲି ଚାହିଁ ଯେମିତି କ’ଣ କହୁଚି ତାକୁ । ବିକଳ ହୋଇ କ’ଣ ଯେମିତି ମାଗୁଚି ତାକୁ । ପାଣି ମୁନ୍ଦିଏ? ହଁ ତ, ପାଣି ଛଡା ତା’ର ଆଉ କ’ଣ ଦରକାର ଯେ?

ୱାକିଓ-“ମୁଁ ତ ତୁମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବି ନିଶ୍ଚୟ, ନିଶ୍ଚୟ । ତୁମକୁ ଏମିତି ମରିବାକୁ କେବେବି ଛାଡି ଦେବି ନାହିଁ ।” ୱାକିଓ ବଡ ପାଟିରେ ତାକୁ କହିଲା । କିନ୍ତୁ କେମିତି? ତିମିଟାତ ତା’ ପିଲା ଆଖିକି ଦିଶୁଥାଏ ଗୋଟେ ପାହାଡ ପରି । ଏତେ ବଡ ।

ୱାକିଓ ପାଣି ପାଖକୁ ଦୌଡି ଗଲା । ଜୁଆର ଆସୁଚି ନା ନାଇଁ ପୂରା ଫେରି ଗଲାଣି ଦେଖିବାକୁ । ନାଇଁ, ଲହରୀ ସବୁ ଫେଣର ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧି ଫେରି ଯାଉଚି ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ । ପଛପଟେ ଟାଣ ଖରା ପଡିଲାଣି ତିମି ଉପରେ । ଧାଇଁ ଧାଇଁ ବାଲ୍ଟିଟିଏ ନେଇ ଆସିଲା ସେ ୱାକିଓ ତା’ ଘରୁ ଚୁପ୍ କରି ଓ ସେଥିରେ ପାଣି ଭର୍ତ୍ତି କରି ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଅଜାଡିଲା ସେ ତିମିର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ।

“ତୁମେ ଏତେ ବଡ । ମୋ ବାଲ୍ଟି ତ ଛୋଟିଆଟିଏ । କିନ୍ତୁ ବିଶ୍ୱାସ କର, ମୁଁ ତୁମ ଉପରେ ହଜାରେ ବାଲ୍ଟି ପାଣି ଅଜାଡିବି । ଜୁଆର ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ମୋ କାମ କଦାପି ବନ୍ଦ ହେବ ନାହିଁ ।”

ଦ୍ୱିତୀୟ ବାଲ୍ଟି ପାଣି ମଧ୍ୟ ତା’ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଅଜାଡି ପକାଇଲା ସେ । ଏମିତି ତୃତୀୟ, ଚତୁର୍ଥ ବାଲ୍ଟି ମଧ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ସେ ଜାଣି ପାରୁଥାଏ ଯେ, ତାକୁ ସାରା ଦେହ ଓଦା କରିବାକୁ ହେବ । ନହେଲେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ତାତିରେ ସେ ବିଚରା ତିମି ମରିଯିବ । ଗାଁର ଶିକାରୀଙ୍କ ପାଇଁ ଆଉ ତେଂଟା ଦରକାର ହେବ ନାହିଁ । ଏ କଥା ଭାବିଦେଲା ମାତ୍ରେ ତା’ ଦେହ ଥରି ଉଠିଲା ।

ଏଥର ସେ ବାରମ୍ବାର ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ ପାଣି ପାଇଁ ଧାଇଁଲା । ପ୍ରତିଥର ଗଣୁଥାଏ କେତେ ବାଲ୍ଟି ହେଲା । ଚାରିଥର ଦେହରେ, ଚାରିଥର ଲାଞ୍ଜରେ, ପୁଣି ତିନି ବାଲ୍ଟି ମୁଣ୍ଡରେ ଓଜାଡିଲା । କେତେ ବାଲ୍ଟି ଢାଳିଲାଣି ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ, ତା’ର ଗଣିବା ଭୁଲ୍ ଭାଲ୍ ହୋଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ଜାଣିଥାଏ ତା’ କାମ ବନ୍ଦ କଲେ ଚଳିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଧାଉଁଥାଏ ସେ ବାରମ୍ବାର । ତିମିର କଡକୁ ଛାଇ ପଡିଥାଏ ଅରାଏ ଜାଗାରେ । ୱାକିଓ ସେଠି ଟିକେ ବସି ପଡିଲା । ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ତା’ ଗୋଡ ଆଉ ଉଠୁ ନାହିଁ । ଛାତି ଧଡ୍ ଧଡ୍ ହୋଇ ଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ତିମିର ଆଖିକୁ ଚାହିଁ ଦେଲା ମାତ୍ରେ ତା’ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ମନେ ପଡିଗଲା । ସେ ପୁଣି ଉଠି ପଡିଲା ଓ ଲାଗି ପଡିଲା ତା’ କାମରେ । ବାଲ୍ଟି ବାଲ୍ଟି ଭର୍ତ୍ତି କରି ଆଣିଲା ପାଣି । ଅଂଟା କଟକଟ ହୋଇ ଯାଉଥାଏ । ତଥାପି ବି ସେ ଲାଗି ପଡିଥାଏ ପାଣି ଢାଳିବାରେ । ମୁଣ୍ଡ, ଦେହ, ଲାଞ୍ଜ, ବାଲ୍ଟି ପରେ ବାଲ୍ଟି । କେତେବେଳେ ଯେ ସେ ପଡି ଯାଇଚି ଆଉ ଉଠି ପାରିନି, ତାହା ତାକୁ ମୋଟେ ଜଣା ନାହିଁ । କିଛି ସମୟ ପରେ କିଏ ଜଣେ ତାକୁ ଉଠେଇ ନେଲେ ଦୁଇ ହାତରେ ।

–              “ତୁ ବହୁତ କାମ କଲୁଣି । ଏଥର ଆମେ ତତେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବୁ ।” ଏ ସ୍ୱର ଯେ

ତା’ ଜେଜେ ବାପାଙ୍କର । ସେ ତାକୁ ନେଇ ଛାଇରେ ଶୁଆଇ ଦେଲେ ଓ ନିଜେ ବାଲ୍ଟି ନେଇ ଚାଲିରେ ପାଣି ପାଇଁ । ବାଲ୍ଟିଏ ପାଣି ଇଡି ଦେଇ ସେ ଯେତେବେଳେ ପୁଣି ଯାଉଥାନ୍ତି, ୱାକିଓର ମନ ହଉଥାଏ ପାଟି କରି କହିବାକୁ – ‘ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ଦୌଡ ଜେଜେ? କିନ୍ତୁ ତା’ ଜେଜେ ଯେ ବୁଢା ମଣିଷ । ଚାଲୁଥାନ୍ତି ଧୀରେ ଧୀରେ ।

ଏହି ସମୟରେ ସେ ତା’ ବାପାଙ୍କ ପାଟି ଶୁଣିଲା ଓ ଗାଁ ବାଲାଏ ସମୁଦ୍ର ଆଡକୁ ଧାଇଁ ଆସୁଥିବାର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ପାରିଲା । ସେମାନେ ବାଲ୍ଟି, ଗରା, ମାଠିଆ, ଡେକ୍ଚି, ଯେ ଯାହା ପାଇଲା ଧରି ଦୌଡିଥାନ୍ତି । କେହି କେହି ତାଙ୍କ ଜାମା ପଟା ଖୋଲି ଓଦା କରି ତିମିର ତାତିଲା ପିଠି ଉପରେ ପକାଇ ଦେଲେଣି । ତା’ପରେ ପାଣି ଇଡା ଚାଲିଲା । ଅଳ୍ପ ସମୟ ପରେ ତିମି ପୂରା ଓଦା ହୋଇଗଲା ଲାଞ୍ଜରୁ ମୁଣ୍ଡ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ଜୁଆର ପାଣି ପାଖକୁ ପାଖ ମାଡି ଆସିବାକୁ ଲାଗିଲା । ଏଥର ତା’ର ମସ୍ତବଡ ଲାଞ୍ଜ ପାଖକୁ ପାଣି ଛୁଇଁଲାଣି । ଗାଁ ଲୋକେ ଦୌଡୁଥାନ୍ତି ପାଣି ପାଖରୁ ତିମି ପାଖକୁ । ପାଟି କରୁଥାନ୍ତି – ଚଂଚଳ ଚାଲ, ଚଂଚଳ ଚାଲ । ୱାକିଓ ଜାଣି ଗଲା ଯେ, ତିମି ଏଥର ନିଶ୍ଚୟ ବଂଚିଯିବ ।

ତା’ବାପା ଆସି ତା’ପାଖରେ ଠିଆ ହେଲେ । ୱାକିଓ ତା’ ବାପାକୁ କହିଲା “ତୁମକୁ ବହୁତ ବହୁତ ଧନ୍ୟବାଦ ବାପା, ଠିକ୍ ସମୟରେ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ନେଇ ଆସିଲ ଏଠିକି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା କି ତିମି ବଂଚିଗଲା ।”

ବାପା-“ହଁରେ, ତୁ ଆମର ବୁଦ୍ଧିଆ ପିଲାଟେ, ତା ସହିତ ବଳୁଆ ମଧ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ଗୋଟେ ବିରାଟ ତିମିକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ କେତେ କେତେ ଲୋକଙ୍କ ହାତ ଲୋଡା ପାଣି ବୋହିବାକୁ । ତୁ କ’ଣ ଏସବୁ ଏକା ପାରନ୍ତୁ?”

ୱାକିଓ ଦେଖୁଥାଏ – ଏଥର ପ୍ରତି ନୂଆ ଲହରୀ ଆସି ତା’ ଦେହରେ ବାଜିଲା ମାତ୍ରେ ତିମି ହଲଚଲ ହେଉଥାଏ । ହଠାତ୍ ଏକ ବଡ ଲହରୀ ତାକୁ ସେ ପଥରର ଫାନ୍ଦ ଭିତରୁ ହୁଗୁଳାଇ ଦେଲା । ଟିକେ ସମୟ ପାଇଁ ସେ ଚୁପ୍ ହୋଇ ରହିଗଲା ଓ ତା’ପରେ ଲାଞ୍ଜକୁ ଜୋର୍ରେ ହଲାଇ ହଲାଇ ସମୁଦ୍ର ଆଡକୁ ସେ ତିମି ପହଁରି ଗଲା । ଗାଁ ଲୋକେ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି ଓ ତିମିର ଚାଲିଯିବାର ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖୁଥାନ୍ତି । ତା’ପରେ ଫେରିପଡି ଗାଁ ଦିଗରେ ସମସ୍ତେ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ରହିଗଲା କେବଳ ୱାକିଓ । ସେ ତ ତା’ ବାପାଙ୍କ କୋଳରେ ଶୋଇ ପଡିଥିଲା । ସେ ଯେ ହଜାରେ ବାଲ୍ଟି ପାଣି ବୋହିଚି । ତା’ର କ’ଣ ଆଉ ବଳ ଅଛି ଯେ ସେ ଚାଲନ୍ତା? (ଏକ ଜାପାନୀ ଲୋକକଥା ଉପରେ ଆଧାରିତ)

ଆଧାର: ଓଡ଼ିଆ ଗପ