ବୃଦ୍ଧ ମାତାପିତାଙ୍କ ଭରଣପୋଷଣ ଏବଂ କଲ୍ୟାଣ ଆଇନ - ୨୦୦୭

ଆଇନ

ବହୁ କୁଟୁମ୍ବୀ ପରିବାର ଯାହା ଭାରତୀୟ ସଂସ୍କୃତି ଓ ପରମ୍ପରାରେ ଅତି ସମୃଦ୍ଧ, ସୁଖୀ ଓ ଦୃଢଥିବା ଏବଂ ବିଶ୍ଵରେ ଆଦର୍ଶରେ ଉଦାହରଣ ଥିଲା କ୍ରମଶଃ ପାରିବାରିକ ସଂଜ୍ଞା ବଦଳିଯାଇ ସ୍ଵାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ତାଙ୍କ ପିଲାପିଲି  ଭିତରେ ସୀମିତ ରହିଗଲାଣି  । ପରିବାରରେ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ପ୍ରତି ଯେଉଁ ପାରମ୍ପରିକ ସମ୍ମାନ ଓ ଗୁରୁତ୍ଵଥିଲା ତାହା ଲୋପପାଇବାକୁ ବସିଲାଣି ଆଧୁନିକ ସଭ୍ୟତାକୁ ଆପଣେଇବା ଦ୍ଵାରା  । କାହିଁକି ଏହା ଘଟୁଛି  ? କ’ଣ ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ସଭ୍ୟତାର ଅନୁକରଣକୁ ଦୋଷଦେଇ ଆମେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ  ? ନା ଏଥିପାଇଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ବ୍ୟୟବହୁଳ ଜୀବନଯାପନ  । ପିଲାମାନଙ୍କର ଶିକ୍ଷାରେ ପର୍ଯ୍ୟାୟ ଖର୍ଚ୍ଚ  । ରୋଜଗାରର ଏକ ମୁଖ୍ୟ ଅଂଶ ଶିକ୍ଷା, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ଗମନାଗମନ, ପୋଷାକ ଆମୋଦପ୍ରମୋଦକୁ ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ କରିଦେଇ ପରିବାରର ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ମାନେ ଆମ ପାଇଁ ଏକ ବୋଝ ବୋଲି ମନେକରି ଆମେ ପରିମାଣରେ ଅସୁରକ୍ଷିତ  । ସମାଜରେ ସାହାଯ୍ୟର ଆତ୍ମିୟତା ବନ୍ଧନର ଅଭାବ ଓ ଅବିଶ୍ଵାସପଣିଆ ବିପଦ ଆପଦ ଇତ୍ୟାଦି ପାଇଁ ଅର୍ଥ ସଞ୍ଚୟ ବାଧ୍ୟ କରୁଛି  । ଯାହାକି ଏକ ଯୌଥ ପରିବାରରେ ନରହିବାଟା  ଉଚିତ ମନେ ହେଉଛି  । ଜୀବନଶୈଳୀ ବଦଳି ଯାଉଛି  । ଦରଦାମ ହୁହୁ ହୋଇ ବଢିଚାଲିଛି ଏବଂ ଅର୍ଥ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳତା ଟିକିଏ ଟିକିଏରେ ଅନୁଭୂତ ହେଉଛି   । ବିବାହର, ରୋଷଣୀ, ଭୋଜିଭାତ,  ଭଲମନ୍ଦ, ପର୍ବପର୍ବାଣୀର ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଶୈଳୀରେ ଅଧିକ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଦେଖାଇହେବା ମନୋବୃତ୍ତି ନିଜର ମନ୍ଦବୁଦ୍ଧିକୁ ସଙ୍କୁଚିତ କରି ପରିବାରର ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ଆମ ପାଇଁ ଦାନ ଓ ସେ ଦୃଷ୍ଟିରୁ କମ୍ ସେ କମ୍ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଆମର ଦାୟିତ୍ଵକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଙ୍କୁଚିତ କରିଦେଉଛି  । ଆମର ଶିକ୍ଷା ଆମକୁ ପାଠପଢି ରୋଜଗାରକୁ ଟାଣିଲା ସତ କିନ୍ତୁ ନୈତିକତା ଶିଖାଇଲା ନାହିଁ  । ଯିଏ ମୁଁ ଓ ମୋର ଚିନ୍ତା ପାଶ୍ଚାତ୍ୟଶୈଳୀରେ କଲା ସେ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଭଲରେ ଥିବାଭଳି ମନେହେଲା  । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ବୁଢା ବାପାମା’ ବା ତାଙ୍କର ବାପାମା ଜୀବନସାରା ଖଟି ପରିବାର ଭିତରେ ଅକର୍ମଣ୍ୟ ହୋଇପଡିଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ଖାଇବା, ଚିକିତ୍ସା, ରହିବା ଓ ସ୍ଵାଭିମାନ ସହ ବଞ୍ଚିବାପାଇଁ ଯାହା ଦରକାର ତାହା ଯଦି ସମ୍ବିଧାନର ୨୧ ଅନୁଚ୍ଛେଦରେ ଏକ ଅଧିକାର ତାହା ମିଳିବ କିପରି ? କ’ଣ ସରକାର ଆଇନ୍ କରିଦେଇ ସବୁ ବୁଝିଦେବେ ? ଏବୀ ତ ଜନଗଣନା ଅନୁସାରେ ମଣିଷର ବଞ୍ଚିବା ବୟସ ବଢିଯାଇଛି  । ତେଣୁ ୬୦ବର୍ଷକୁ ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ଧରିଲେ ତା ପରେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ସେହି ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ନିଜ ପରିବାରରେ ରହି ବଞ୍ଚିବା ଅଧିକ ପସନ୍ଦ କରିବେ  । କିନ୍ତୁ ରୋଜଗାରିଆ ପୁଅ ଛୁଆ ପିଲାଙ୍କୁ ନେଇ ସହରରେ ବେଶୀ ଘରଭଡା ଦେଇ ଅଳ୍ପଘର ନେବାରୁ ବାପା ମା’ଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ  । ତେଣୁ ପରିସ୍ଥିତି ବାଧ୍ୟ କରୁଛି ସେମାନେ ଗାଁରେ ଦୂଷିତ ପରିବେଶରେ ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନଯାପନ କରିବେ ଓ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଏକ ବିପଦଜନକ ପରିସ୍ଥିତିରେ କେବଳ ଜଗି ରହିବେ  । ସେମାନେ ନିଜର ଇଚ୍ଛା ଓ ଦୁଃଖକୁ ପ୍ରକାଶକରି ପାରୁନାହାନ୍ତି ବା ଶରୀର ସୁସ୍ଥ ନା ପାଖରେ ଆବଶ୍ୟକତା ଅର୍ଥ ବ୍ୟବସ୍ଥା ବେଶୀକିଛି ଭାଷାରେ କହିଲେ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସେମାନେ ଏକ ଆର୍ଥିକ ବୋଝ, ବୁଢା, ବାପାମା’ଙ୍କ ବୃଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥା ଚାହେଁ ପରିବାରରେ ମୁଣ୍ଡଗୁଞ୍ଜି ସ୍ନେହ ଓ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ନିରାପତ୍ତାର ଜୀବନ ଯାହାକି କୌଣସି ଜରାଶରମ ବା ସରକାରଙ୍କ ଯୋଜନା ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ  । କେବଳ ସନ୍ତାନମାନେ କିମ୍ବା ଯେଉଁମାନେ ଏହି ବୃଦ୍ଧ ଓ ବୃଦ୍ଧାମାନଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିରଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ସେମାନେ ଦେଇପାରିବେ  । ଏଥିପାଇଁ ଆଇନ୍ ର ଆବଶ୍ୟକତା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ରହିଛି କାରଣ ଏହା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର କେବଳ ନୈତିକ, ସାମାଜିକ ଦାୟିତ୍ଵ ନୁହେଁ ଆଇନ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ମଧ୍ୟ କରଣୀୟ  ।

ଭାରତୀୟ ଦଣ୍ଡବିଧି ଆଇନ୍ ୧୯୭୩ରେ ୧୨୫ ଧାରାରେ ଉପାର୍ଜନହୀନ, ଅକ୍ଷମ ପିତାମାତାଙ୍କ ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅଦାଲତରେ ଆବେଦନ କରିପାରିବେ  । ସେହିଭଳି ହିନ୍ଦୁ ପାଳନ ପୋଷଣ ଆଇନ୍ ରେ ମଧ୍ୟ ଖୋରାକ ପୋଷାକ ପାଇଁ ଆବେଆନ କଲେ ସନ୍ତାନମାନେ ଦେବେ ସତ, କିନ୍ତୁ ଏହା ଯଥେଷ୍ଟ ମନେହେଉନାହିଁ  । ବିଳମ୍ବିତ ଏବଂ ଆଇନ୍ ର ଦ୍ଵାର  ଏତେ ସହଜ ମନେହେଉନାହିଁ ।

ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ଏବଂ ବରିଷ୍ଠ ନାଗରିକମାନଙ୍କ ଭରଣପୋଷଣ ଏବଂ କଲ୍ୟାଣ ଅଧିନିୟମ

ତୁରନ୍ତ ସମସ୍ତ ସହାୟତା ସନ୍ତାନମାନ୍ନା ନିକଟରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଇବା ପାଇଁ ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ଓ ପରିବାରର ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକ କଲ୍ୟାଣ ଅଧିନିୟମ ୨୦୦୭ ସରକାର ପ୍ରଣୟନ କରିଛନ୍ତି  । ଯାହାକି ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ଏବଂ ବରିଷ୍ଠ ନାଗରିକ ଭରଣପୋଷଣ ଏବଂ କଲ୍ୟାଣ ଅଧିନିୟମ ୨୦୦୭ ନାମରେ ନାମିତ  ।

ଆଇନ୍ ର ମୁଖ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ

ଆଜି ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତାମାନେ ସମାଜ ପାଇଁ ଅଲୋଡା, ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଆମର କିଛି କରିବାର ନାହିଁ,  ସେମାନଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସେମାନେ କରିସାରିଛନ୍ତି ଏହା ଅକୃତଜ୍ଞତା ନୁହେଁ ବେଆଇନ୍ ମଧ୍ୟ  । ଏହା କେବଳ ସୁଚାଇଦେବା ନୁହେଁ ବରଂ ଏକ ଜନମଙ୍ଗଳ ରାଷ୍ଟ୍ରରେ ବରିଷ୍ଠମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ନିଜ ଦାୟିତ୍ଵ ଉଲ୍ଲଘଂନକାରୀଙ୍କୁ ଉଚିତ୍ ଶିକ୍ଷା ଦେବା ଓ ବରିଷ୍ଠଙ୍କ ପ୍ରତି ଆଇନତଃ ସେବା ସଚେତନ କରାଇବା ଏହି ପିତାମାତା ଏବଂ ବରିଷ୍ଠ ନାଗରିକ ଭରଣପୋଷଣ ଏବଂ କଲ୍ୟାଣ ଅଧିନିୟମ ୨୦୦୭ର ମୁଖ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ  ।

ଆଇନ୍ ର ଉପକାରିତା

1. ଏହି ଆଇନ ଅନୁସାରେ ଉପଖଣ୍ଡ ବିଚାରପତି ଯିଏକି ଉପଜିଲ୍ଲାପାଳଭାବେ ଓଡିଶାରେ ମଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟତୁଲାନ୍ତି ସେ ଏକ ଅଧିକରଣ ମୁଖ୍ୟ ଭାବେ ଏହି ଦରଖାସ୍ତର ମୀମାଂସା ୯୦ ଦିନ ମଧ୍ୟରେ କରିବେ  ।
2. କୌଣସି ଓକିଲ ଏଥିରେ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର ପ୍ରତିନିଧିତ୍ଵ କରିପାରିବେ  ନାହିଁ  ।
3. ଅଧିକରଣ ମୁଖ୍ୟଙ୍କର ଏହି ଆଇନ୍ ରେ ପ୍ରଥମ କାମ ହେଲା ସେ ଆବେଦନକାରୀ ବୃଦ୍ଧ ପିତା ବା ମାତା ବା ଉଭୟଙ୍କ ସହ ଖୋରାକ ପୋଷାକ କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ ଚାଲିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ବୁଝୁନଥିବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଡକାଇ ଆପୋଷ ବୁଝାମଣା ଭିତରେ ଶାନ୍ତିପୂର୍ଣ୍ଣ ସମାଧାନ ପାଇଁ ସକଳ ଉଦ୍ୟମ କରିବେ  ।
4. ଯଦି ଏହି ଉଦ୍ୟମ ନିଷ୍ଫଳ ହେଲାଟବେ ଉପଜିଲ୍ଲାପାଳ ଯେକି ଏହି ଆଇନ୍ ରେ ଅଧିକରଣ ମୁଖ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ସେ କାର୍ଯ୍ୟାନୁଷ୍ଠାନ ଗ୍ରହଣ କରିବେ  ।
5. ଯଦି କୌଣସି ପରିବାରରେ ବାପା, ମା’ଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ତାଙ୍କ ବାପା ମା’ ଅର୍ଥାତ୍  ଜେଜେବାପା, ଜେଜେମା’ ଯେଉଁମାନଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି, ନାତି, ଅଣନାତି, ପୋଷ୍ୟପୁତ୍ର କିମ୍ବା ସମ୍ପର୍କୀୟ ଯିଏ ଭୋଗ କରିବାରୁ ଆଇନତଃ ଉଚିତ ମନେଥିବେ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ମହୟ ଭରଣପୋଷଣ ଦାବି କରିପାରିବେ  ।
6. ଯଦି ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ବା ଅନ୍ୟ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ଦରଖାସ୍ତ କରିପାରୁନଥିବେ କିମ୍ବା କରିବେ ନାହିଁ, ତାଙ୍କର ସ୍ଵାର୍ଥପାଇଁ ତାଙ୍କର କେହି ପ୍ରତିନିଧି ଅଧିକାର ପ୍ରାୟ ସ୍ଵେଚ୍ଛାସେବୀ  ଅନୁଷ୍ଠାନ ମଧ୍ୟ ଦରଖାସ୍ତ କରି ବିବାଦ ପରିଚାଳନା କରିପାରିବେ  ।
7. ଉପଜିଲ୍ଲାପାଳ ନିଜେ ସ୍ଵୟଂ ଘଟଣାରୁ ହୃଦବୋଧ ହେଲେ କେସ ଦରଜ କରି ନୋଟିସ୍ ପଠାଇପାରିବେ  । କାହାର କ୍ଷମତା ବା ଅନୁରୋଧର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ  । ଉପଜିଲ୍ଲାପାଳଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତି ବିରୁଦ୍ଧରେ ଅପିଲ ହୋଇପାରିବ  । ତାହା କେବଳ ଜିଲ୍ଲା ମାଜିଷ୍ଟ୍ରେଟ ଯେ କି ଜିଲ୍ଲାପାଳ ଅଟନ୍ତି । ଅପିଲ ମଧ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟସମୟ ସୀମା ମଧ୍ୟରେ ଶେଷ କରିବାକୁ ହେବ
8. ଶେଷ ନିଷ୍ପତ୍ତିକୁ କୌଣସି ସନ୍ତାନ ବା ଅପରପକ୍ଷ ଆବେଦକ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ପ୍ରତି ପାଳନ ନକଲେ ତିନିମାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜେଲଦଣ୍ଡର ବିଧାନ ସହିତ ୫୦୦ ଟଙ୍କା ଜୋରିମାନା ମଧ୍ୟ ଅଛି  । କିଛିଦିନ ଆଦେଶ ପାଳନ କରି ପୁଣି ଅବହେଳା କଲେ ଏହି ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ  ।
9. ଏହି ମାତାପିତା ଏବଂ ବରିଷ୍ଠ ନାଗରିକ ଭରଣପୋଷଣ ଏବଂ କଲ୍ୟାଣ ଅଧିନିୟମ ୨୦୦୭ ଦ୍ଵାରା କମ୍ ଖର୍ଚ୍ଚରେ ଓ କମ୍ ସମୟରେ ଏକ ନିଶ୍ଚିତ ଭରଣ ପୋଷଣର ସୁବିଧା କେବଳ ମିଳିବ ସେତିକି ନୁହେଁ ଏହି ଆଇନ୍ ଦ୍ଵାରା ବୃଦ୍ଧ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ପାଇଁ ବିଭିନ୍ନ ସାମାଜିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ  । ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା ଓ ଚିକିତ୍ସା, ସୁରକ୍ଷା, ଆଶ୍ରୟ ନିରାପଦ ଜୀବନ ଓ ତାଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିର ସୁରକ୍ଷା ପ୍ରଭୃତି ମିଳିବ  ।
10. ମୋଟାମୋଟି ଏହି ଆଇନ୍ ଗୋଟିଏ କଥା ସ୍ପଷ୍ଟ କରୁଛି ଯେ ବୃଦ୍ଧ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଏବଂ ଆଇନ୍ ଅନୁସାରେ ଯେଉଁମାନେ ସେମାନଙ୍କର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି, ସମ୍ପତ୍ତି ଥାଉ ବା ନଥାଉ ଭରଣ ପୋଷଣ ସହ ଉପରୋକ୍ତ ସମସ୍ତ ସୁବିଧା ଓ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବାକୁ ନୈତିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ଛାଡିଦେଲେ ଆଇନତଃ ବାଧ୍ୟ ।
11. ଅଧିକରଣ ଯଦି ଅନୁଭବ କରିବେ ବୃଦ୍ଧବୃଦ୍ଧାଙ୍କର ଜରାଶରମରେ ରହିବାର ଆଦେଶ ପ୍ରଦାନ କରି ସେମାନଙ୍କର ଖର୍ଚ୍ଚ ସନ୍ତାନ କିମ୍ବା ଉତ୍ତରାଧିକାରୀମନେ ଦେବାର ଆଦେଶ ଦେଇପାରିବେ ।
12. କିନ୍ତୁ କିଛି ବୃଦ୍ଧ ବୃଦ୍ଧା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନନକ ପାଖରେ ଅର୍ଥ ଅଛି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ପରିବାରରେ ରହିପାରୁନାହାନ୍ତି  । ଅଲଗା ଏକୁଟିଆ ରହିବା ଦ୍ଵାରା ସେମାନଙ୍କର ଜୀବନ ଇ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରତି ବିପଦ ଅଛି  । ସେ ସ୍ଥାନରେ ଟ୍ରିବୁନାଲ ଉପଯୁକ୍ତ ସୁରକ୍ଷା ବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ଦେବେ  ।
13. ଯଦି ସେମାନଙ୍କର ଦେହ ଖରାପ ଅଛି ବା ହେଲା ଏହି ଆଇନ ବଳରେ ସେମାନଙ୍କର ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ଡାକ୍ତରଖାନା ଓ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଆଦେଶ ମିଳିବ  । ପ୍ରତ୍ୟକ ଉପଖଣ୍ଡରେ ଥିବା ଉପଜିଲ୍ଲାପାଳ ଯେକି ଏହି ଆଇନ୍ ଅନୁସାରେ ଟ୍ରିବୁନାଲ ଅଟନ୍ତି ସେ ଏହି ଆଦେଶ ଦେଇପାରିବେ  ।
14. ଖୁବ୍ ବେଶୀରେ ଭରଣପୋଷଣ ପାଇଁ ମାସିକ ଦଶହଜାର ଟଙ୍କାର ଆଦେଶ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ପାଇଁ ମିଳିପାରିବ ଯାହାକି ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ  । କାରଣ ଖର୍ଚ୍ଚବହୁଳ ସ୍ଥାନରେ ଏହା ଖୁବ୍ କମ୍ ମନେହୁଏ  ।
15. କେତେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ କୌଣସି ସମ୍ପତ୍ତି ହସ୍ତାନ୍ତର ସନ୍ତାନମାନେ ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠଙ୍କଠାରୁ କରାଇ ନେଇ ପରେ ପଚାରୁନଥିଲେ  । ସେହି ଦଲିଲ୍ କୁ ବ୍ୟାଜ୍ୟାପ୍ତି କରିବାର ଅଧିକାର ମଧ୍ୟ ଏହି ଟ୍ରିବୁନାଲର ଅଛି  ।

ଏହି ଆଇନ୍ ଟି ୨୯ ଡିସେମ୍ବର ୨୦୦୭ରୁ ଭାରତ ମହାମହିମ ରାଷ୍ଟ୍ରପତିଙ୍କ ଅନୁମୋଦନ ପାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସବୁ ଉପଖଣ୍ଡରେ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହାର ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର ହୋଇନାହିନ ତେଣୁ ସୁଫଳ ମିଳିନାହିଁ  ।

ଆଧାର - ଏମ୍.ଏମ୍. ପବ୍ଲିକେଶନ